Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015




Κάτι λιγότερο από δύο χρόνια μετά τη δημοσίευση του πρώτου κεφαλαίου του Rurouni Kenshin στην Weekly Shounen Jump, μετά από αρκετή δημοσιότητα και σταθερή παρουσία στα polls, αποφασίστηκε πως καιρός ήταν να υπάρξει και animated παρουσία του manga. Έτσι, κοντά στο τέλος του 1995 το Studio Gallop - πλέον γνωστό για anime όπως Initial D, Yu-gi-oh Duel Monsters/Gx/5Ds, Eyeshiled 21 - έδωσε το πράσινο φως κι ανακοίνωσε το νέο του project: Samurai X.



Τον Ιανουάριο του 1996, στις 10 του μηνός για την ακρίβεια, παίχτηκε το πρώτο επεισόδιο. Στις 17 Σεπτέμβριο του 1997, το studio Gallop έβγαλε το τελευταίο επεισόδιο του Samurai X, νούμερο 62, ενώ αριθμούσε 2 σεζόν. Τη σκυτάλη παρέδωσε στο Studio Deen - γνωστό από τα anime Ranma 1/2, Saurai Deeper Kyo, Maria-sama ga Mitteru - . Από τις 14 Οκτωβρίου 1997 κι επεισόδιο 63 μέχρι και τις 8 Σεπτεμβρίου 1998 και επεισόδιο 94 το studio Deen ολοκλήρωσε τη σειρά - το επεισόδιο 95 δεν παίχτηκε ποτέ στην τηλεόραση αλλά είναι από αυτό το στούντιο - στις 3 σεζόν.

Μερικά χρόνια αργότερα μεταφράστηκε και στα αγγλικά και παίχτηκε στις αμερικάνικες τηλεοράσεις από τις 17 Μαρτίου 2003 μέχrι και 18 Οκρωβρίου του ίδιου χρόνου. Επίσης είναι ένα από τα λίγα άνιμε τα οποία μεταφέρθηκαν και στις ελληνικές οθόνες με ελληνική μεταγλώττιση. Το Μega υπήρξε υπεύθυνο γι αυτό, παίζοντάς το το πρωί του Σαββάτου και της Κυριακής σαν "Ο μικρός Σαμουράι". Πότε ακριβώς δε θυμάμαι, μα κάποια στιγμή το Μακεδονία TV αγόρασε τα διακιώματα και κάθε βράδυ στις 9 παραδόξως τον ίδιο χρόνο με την Αμερικάνικη τηλεόραση, συντονιζόμασταν όλοι στις οθόνες μας. Κι αν έχανες κάτι, δεν υπήρχε πρόβλημα, εφόσον παιζόταν σ'επανάληψη το χθεσινό επεισόδιο την επόμενη μέρα στις 5. Ακόμα και να μην είχες χάσει κάτι βέβαια, οι πιθανότητες ήταν πως θα συντονιζόσουν έτσι κι αλλιώς και το μεσημέρι και το βράδυ για να φρεσκάρεις τα χθεσινά και ή απλώς να ξαναπολαύσεις τις στιγμές που σου άρεσαν.

Βέβαια, πλέον δεν παίζεται ούτε σε επανάληψη στο Μακεδονία TV,όμως μην απελπίζεστε. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε απολύτως νόμιμα μέσω internet στο crunchyroll ακόμα και χωρίς συνδρομή, δηλαδή δωρεάν.

Μα πριν αρχίσω να μιλάω για την ποιότητα της μεταφοράς του manga σε anime, το τι έχασε και τι κέρδισε με αυτήν τη μεταφορά, τον ρόλο που έπαιξαν οι μεταγλωττίσεις, ας μιλήσουμε λίγο για την πλοκή του.


Η Πλοκή.

Εισαγωγή


147 χρόνια πριν, και κατά την περίοδο της Bakumatsu - του εμφύλιου πολέμου της Ιαπωνίας μεταξύ Tokugawa και Meiji - υπήρξε ένας ξιφομάχος θρυλικός για τα κατορθώματά του. Το όνομα με το οποίο έγινε γνωστός: Hitokiri Battousai. Όμως όταν ο πόλεμος άρχισε να έρχεται στο τέλος του και οι Meiji, δηλαδή οι Ishin shishi, λίγο πολύ είχαν κερδίσει, εκείνος εξαφανίστηκε. Ο ξιφομάχος με τα μακριά κόκκινα μαλλιά και την ουλή σε σχήμα "Χ" στο πρόσωπο δεν ξαναφάνηκε σε κανένα πεδίο μάχης.

10 χρόνια αργότερα, στον δέκατο χρόνο της κυβέρνησης Meiji, φτάνουμε στο Τόκιο, μαζί με τον πρωταγωνιστή μας, Hiumura Kenshin. To πρώτο επεισόδιο μας δείχνει την πάλη κι αγωνία της Kaoru να "καθαρίσει" το όνομα του στυλ ξιφασκίας που ίδρυσε ο πατέρας της, Kamiya Kasshin, από τον άνθρωπο που το σπιλώνει εφόσον χρησιμοποιεί της τεχνικές της για να σκοτώνει δηλώνωντας πως αυτός είναι ο περιβόητος Hitokiri Battousai. 

Σεζόν 1η


Σ'αυτήν την πρώτη σεζόν βλέπουμε πολλά εισαγωγικά επεισόδια, εφόσον πρέπει να μας συστηθούν οι κύριοι χαρακτήρες, καθώς και πολλές αυτοτελείς ιστορίες που υπήρχαν και δεν υπήρχαν στο manga. Ανεξαρτήτως, βοηθάνε να μάθουμε καλύτερα τους χαρακτήρες και να βυθιστούμε βαθύτερα στην εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Είτε είναι η μάχη του νεαρού Yahiko με μερικούς λεχρίτες για τα μάτια της μικρής Tsubame - όπως πιστεύουνε όλοι εκτός απ'αυτόν - και για την προσωπική του αίσθηση δικαιοσύνης, είτε η ανέλπιδη μάχη του Sanosuke στο πλάι ενός παλιού του συντρόφου που μαζί είναι το μοναδικό δίδυμο επιζώντων της σφαγής της Sekihou-tai, είτε και τα πρώτα τραίνα που ήρθαν στην Ιαπωνία, βοηθάνε αρκετά στο να αγαπήσουμε και να δεθούμε με τους χαρακτήρες ακόμα περισσότερο. Μέχρι και η μίνι-υποπλοκή της Shura, μιας πειρατή που αντιμετωπίζει πειθαρχικά προβλήματα από τα υπόλοιπα μέλη, είναι ενδιαφέρουσα και μας κρατά ευχάριστα το ενδιαφέρον για 27 επεισόδια.


Σεζόν 2η

Κάπου εδώ μπορούμε να πούμε πως αρχίζει η πραγματική δράση, οι προσδοκίες μας ανεβαίνουν ακόμα περισσότερο κι όντως συναντιούνται από μία σεζόν γεμάτη δράση, πυκνή πλοκή, αίμα και μονομαχίες. Όλοι παίρνουν τη ρεβάνς που τους αξίζει - ή νομίζουν ότι τους αξίζει - όλοι έχουν την προσοχή που χρειάζονται και τα κοντινά που τους αρμόζουν. Παρελθόν και παρόν μπλέκονται με όμορφο τρόπο ενώ η Kyoto arc του manga παρουσιάζεται με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε. Χωρίς καμία πρόσθεση ή αφαίρεση - ίσως μερικές μικρές αλλαγές, αλλά αυτό είναι απολύτως λογικό - ξετυλίγονται μπροστά μας οι δολοπλοκίες του Shishio και της κυβέρνησης Meiji. Μια σεζόν που μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, μας καθηλώνουν οι μάχες του κι έχουμε μία σχετική αίσθηση κλεισίματος για τους περισσότερους χαρακτήρες που αναμίχθηκαν, με εξαίρεση φυσικά τους πρωταγωνιστές μας.


Σεζόν 3η

Δυστυχώς σε αυτό το σημείο, που σηματοδοτείται και με την αλλαγή του studio, από Gallop σε Deen, έχουμε ένα μικρό σκαμπανέβασμα. Εκεί που προηγήθηκε μια σεζόν γεμάτη δράση και ρίσκα, 35 επεισόδιο τόσο συμπαγή και γεμάτα, ακολουθεί μία απογοητευτική προσπάθεια να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στα στάνταρ που η ίδια έθεσε αλλά δυστυχώς σε βάρος της πλοκής. Υπάρχουν τρεις μεγάλες υποπλοκές, όλες δίχως καμία σχέση με το manga: Shimabara, Sanada ninja και Ying and Yang.

Στην πρώτη ένας άνδρας, o Amakusa Shogo, προσπαθεί να πείσει μια μερίδα κόσμου πως είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, γιος του θεού και ευεργέτης τους. Όταν αυτός και η αδερφή του κυνηγήθηκαν σε μικρή ηλικία λόγω της πίστης των γονιών του, Χριστιανοί γαρ, υποσχέθηκε να την προστατέψει και να εκδικηθεί την κυβέρνηση. Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στα γεγονότα αυτά, κατά τα οποία σπαθιά χτυπήσανε, άνθρωποι λαβώθηκαν κι εν τέλη, με το θάνατο ενός χαρακτήρα σηματοδοτείται ένα περίεργο τέλος. Παρόλο που το θέμα των Χριστιανών στην Ιαπωνία* θα μπορούσε να βγάλει μία ενδιαφέρουσα πλοκή, βλέπουμε πως αναλώνεται σε πολύ τετριμμένα tropes κι αναμενόμενα σημεία στην πλοκή για να είναι δημιουργικά ή αρκετά πρωτότυπα. Οι δυνάμεις του Shogo αγγίζουν ακόμα περισσότερο το φάσμα των υπερδυνάμεων, ίσως λίγο παραπάνω απ'ότι θα του το επιτρέπαμε και κάναμε τόσο καιρό για τον Kenshin. Φυσικά, μία shounen παραγωγή σαν και το Rurouni Kenshin ίσως δεν έπρεπε να αγγίξει ένα τέτοιο θέμα, εφόσον δεν είχε τον χρόνο να του συμπεριφερθεί με την προσοχή που του άξιζε.

Η δεύτερη μεγάλη υποπλοκή ήταν με τους Sanada Ninja. Οι ninja, με αρχηγό μια δεσποσύνη καθόλου σε κίνδυνο ονόματι Μisanagi, συμμαχούν με τους Μαύρους Ιππότες(=Black Knights), για να πάρουν το ελιξίριο της ζωής. Οι μεν θέλουν να κυριαρχήσουν στην Ιαπωνία, οι δε στον κόσμο όλο. Κάπως έτσι ξεκινά ένα ταξίδι στην καρδιά της λίμνης Suwa για την εύρεση του ελιξιρίου, όπου ακολουθούν οι πρωταγωνιστές μας για να σταματήσουν το κακό από το να γίνει. Άλλη μία τεμπέλικη προσπάθεια, που της δόθηκε παραπάνω χρόνος απ'ότι θα πρεπε, όπως και στην προηγούμενη. Εχθροί που δεν προκαλούν δέος ή φόβο, αν και σίγουρα είναι ικανοποιητικό όταν παίρνουν αυτό που τους αξίζει. Παρόλαυτα, δεν παύει να έχει μια αίσθηση αναγκασμού, και μη-πρωτοτυπίας.

Τέλος έρχεται και η πιο περίεργη από τις τρεις μικρότερες υποπλοκές, αυτή που έχει να κάνει με το Ying και το Yang. Ακόμα πιο αμήχανη εξήγηση και παρουσίαση δυνάμεων κι από εκείνη του Shogo στην Shimabara. To feng shui επιστρατεύεται σαν πραγματικό όπλο, κάνοντας τρομερά πράγματα ενώ δύο φυλές, η Ying και Yang, πρέπει να παλέψουν άλλη μία φορά έτσι ώστε το καλό να υπερνικήσει.

Όπως φαίνεται, η τρίτη σεζόν πήγαινε μάλλον από το κακό στο χειρότερο, εφόσον οι περίεργες πλοκές ακολουθούνταν από μικρές προσπάθειες σε χιούμορ, όμως είχε χάσει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα των προηγούμενων επεισοδίων να κρατά την ισορροπία μέσα στα ίδια τα επεισόδια, πόσο μάλλον σε όλο το μήκος της σεζόν. Με αμήχανο σενάριο που έσερνε τα πόδια του σε πολλά σημεία βρεθήκαμε να κλείσουμε αυτό το anime με ένα επεισόδιο που ποτέ δεν παίχτηκε στην τηλεόραση, για ένα βεβιασμένο κλείσιμο της ιστορίας των δύο πρωταγωνιστών.

Εδώ είναι ένα καλό σημείο να ειπωθούν τα παρακάτω: όταν το anime προβαλλόταν κι έφτασε στο τέλος της δεύτερης σεζόν του, το επεισόδιο με αριθμό 62, το manga ναι μεν είχε ήδη αρχίσει, αλλά μόλις που το χε κάνει άρα η τελευταία του μεγάλη arc, Jinchuu ήταν ακόμα στα σκαριά. Έτσι, ενώ το anime έφτανε το manga σε υλικό, οι ιθύνοντες δεν θεώρησαν αναγκαίο να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα ή να συμβουλευτούν περαιτέρω τον Watsuki, με αποτέλεσμα να βρεθούν σε δύσκολη θέση. Κι ενώ το υλικό του manga όλο και λιγόστευε, εκείνοι συνέχιζαν σε σημείο που αποφάσισαν να κάνουν ανεξάρτητα επεισόδια, όπως είχαν κάνει και στο παρελθόν, ελπίζοντας ότι θα τα πήγαιναν εξίσου καλά. Όμως το κοινό περίμενε κάτι άλλο, και δεν το αδικείς, έτσι το anime άρχισε να πέφτει σε τηλεθεάσεις. Όσο έπεφτε, τόσο πιο πιεσμένοι αισθάνονταν και στο τέλος μπλέχτηκαν σε έναν φαύλο κύκλο που οδήγησε σε ένα μάλλον ντροπιαστικό τέλος γι αυτό το αξιόλογο anime.

Όπως και να χει, επιλογές έγιναν για τον έναν ή τον άλλο λόγο και πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν μας το σύνολο της δουλειάς.


*Kakure Kirishitan αποκαλούνται οι κρυφοί χριστιανοί που έδρασαν από την θεμελίωση της εποχής των Tokugawa, 1614 μετά τις αιματοχυσίες μέχρι και το 1880 σχεδόν. Τότε, τον 19ο αιώνα, άρχισε να επανέρχεται ο χριστιανισμός σαν θρησκεία με την εκκοσμίκευση του κράτους.


Θετικά κι αρνητικά.


Ακολουθώντας μια πλοκή που ήδη υπήρχε για το μεγαλύτερο μέρος του, εύκολα μπορούμε να πούμε πως για το μεγαλύτερο μέρος του υπήρξε συνεκτικό, πυκνό και αρκετά ατμοσφαιρικό, συλλαμβάνοντας άψογα και τα πιο σκοτεινά σημεία μα και τα πιο χιουμοριστικά σημεία. Η ισορροπία είναι για το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν ακριβής, ενώ βοηθάει στην πλήρη εμβάθυνση του αισθήματος της εποχής των σαμουράι, στην οποία οι σαμουράι είχαν αρχίσει να βγαίνουν εκτός "μόδας".

Oι μάχες είναι υπέροχες, με τη δράση να είναι γεμάτη ζωντάνια μα και συναίσθημα. Μόνο ο τόνος της φωνής, η απελπισία στο βλέμμα, τα πιο σκούρα ή πιο φωτεινά χρώματα, θέτουν υπέροχα τον τόνο της κάθε μονομαχίας. Ταιριαστά είναι κι όλα αυτά και στα υπόλοιπα κομμάτια του anime φυσικά, με το soundtrack να έχει ίσως τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένα κράμα παραδοσιακής μουσικής με κλασική κυριαρχεί παντού ενώ η πιο κεφάτη μουσική για τα πιο ευδιάθετα και χιουμοριστικά σημεία εναλλάσσεται υπέροχα. Την ισορροπία που τόσο χρειάζεται την πετυχαίνει μέσω και του ακουστικού κομματιού με αβίαστο τρόπο, εφόσον αυτή η μουσική είναι που βοηθάει στο μεγαλύτερο μέρος την τρίτη σεζόν να κρατήσει έναν τόνο ισορροπίας, και τα σωστά χρώματα. Αυτό μπορούμε να το δούμε και από τα openings και endings του anime πιο παραστατικά.

Χέρι χέρι με αυτά μπορούμε να δούμε ότι πάει και η σκηνοθεσία μα και οι voice actors που στο μεγαλύτερο μέρος δεν είναι αρκετά μακριά απ'αυτό που φανταζόμασταν ενώ ξεφυλλίζαμε το manga. Ο σκηνοθέτης έχει αρκετές εξαιρετικές λήψεις, είτε με κοντινά πλάνα που ποτέ δεν είναι αχρείαστα είτε με άψογη χρήση της κάμερας εν'ώρα μονομαχιών. Μία από τις αγαπημένες μου τεχνικές του είναι ο τρόπος που διαλέγει να δείχνει το τρέξιμο ή το περπάτημα, με την οθόνη να κινείται πάνω κάτω σε πρώτο πρόσωπο, αυξάνοντας το συναίσθημα καταδίωξης ή επερχόμενης καταστροφής.

Πηγαίνοντας στους ηθοποιούς, αν εξαιρέσουμε τη φωνή του Kenshin, όλοι οι υπόλοιποι είναι αρκετά ταιριαστοί με πολύ λίγες αστοχίες. Για την φωνή του πρωταγωνιστή ίσως να έφταιγε και η Ελληνική μεταγλώττιση - εφόσον την άκουσα πρώτη - αλλά την περίμενα αρκετά πιο...ανδρική, ενώ στα Ιαπωνικά τον ρόλο του τον έχει γυναίκα. Θέλοντας να δώσει την ευγένεια και την καλοσύνη του αναμφισβήτητα, μα θεωρώ πως χρειαζόταν έναν άνδρα στο τιμόνι. Όπως και να χει, ακόμα και αυτή μα και όλο το cast κάνει μια εξαίρετη δουλειά να μεταφέρουν το ποιόν του χαρακτήρα που ενσαρκώνουν, δικαιώνοντας τον.

Φυσικά, υπάρχουν και σημεία στα οποία αποτυγχάνει. Ολόκληρη η τρίτη σεζόν μπορεί να θεωρηθεί μια μικρή αποτυχία, εφόσον έχει αποτύχει σ'αυτό που ξεκίνησε να κάνει: να τελειώσει το anime με την αξιοπρέπεια που του αρμόζει. Όμως η αλήθεια είναι ότι, εφόσον αποφάσισε να το τελειώσει με τον δικό του τρόπο, υπήρξε ανίκανο να δώσει έναν πιο τρομερό ή καλύτερο εχθρό στο cast μας από τον απολαυστικό κι απ' ότι αποδείχθηκε ανυπέρβλητο Shishio της δεύτερης σεζόν. Η πλοκή ήταν γενικώς χαμηλότερης ποιότητας ενώ το χιούμορ βασισμένο σε αρκετά κουραστικά στερεότυπα. Χωρίς...μεγάλο δέλεαρ, δεν είχε το αντίκτυπο που περίμενε κάποιος από το τέλος αυτού του anime.

Αυτό δε σημαίνει πως ότι κακό είχε το anime συνοψίζεται στις λέξεις "τρίτη σεζόν". Αν και καθόλου μειωμένος, ο ρόλος της Kaoru άφηνε μια περίεργη γεύση. Δεν ήτανε καθόλου ανυπεράσπιστη μα ίσως...γινόταν λιγότερο ικανή ενώσω τριγύρω του Kenshin. Εκεί που την έχουμε δει να ξεφεύγει με επιτυχία από πολλούς εκπαιδευμένους αστυνομικούς, λίγο αργότερα δεν μπορεί να κάνει το ίδιο. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στον πλήρη χαρακτηρισμό της, ενώ υπάρχουν χαρακτήρες που δεν εξυπηρετούν τίποτα απολύτως στην πλοκή ή το υπόλοιπο cast. Ενώ κάνει τόσο καλή δουλειά να παρουσιάσει πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, τους ξεχνάει ή επαναφέρει τους λάθος στο προσκήνιο, στην τρίτη σεζόν. Ο χαρακτηρισμός τους παρόλα αυτά παραμένει αψεγάδιαστος.

Τέλος, ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, παρ' όλη τη θεματολογία του, είναι η περίεργη λογοκρισία που δέχεται σε μερικά σημεία. Ενώ για κανένα λόγο δε μένει μακριά από απεικονίσεις του αίματος ή πολιτικά ζητήματα - που βέβαια δεν έχουν την ίδια βαρύτητα όταν αφορούν γεγονότα πολλές δεκαετίες πριν και μπορούν εύκολα να γλιστρήσουν κάτω από το radar - σε πολλά σημεία αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα. Καμιά μάχη δεν είναι αναίμακτη, μα εκεί που πρέπει να φανεί η αδίστακτη φύση ενός χαρακτήρα ή η βιαιότητα ενός άλλου μέσω του χαμού και της αιματοχυσίας που δημιουργούν, εκεί αποτυγχάνει.


Ελληνική μεταγλώττιση.

Αν και δε θα επεκταθώ πολύ σε αυτό, θα ήθελα να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στο γεγονός πως αυτό το anime είναι ένα από τα λίγα που είδαν οι ελληνικές οθόνες. Η ποιότητα του ελληνικού dub ήταν αξιοπρεπέστατη, χωρίς αυτό βέβαια να μην συμπεριλαμβάνει τα ευτράπελά του όπως πχ, τη φωνή του Sanosuke πρώτα είχε ο Kenshin και τ'αντίστροφο. Όμως είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια, προβλήθηκε μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο, εν αντιθέσει με την Ιαπωνία, που το τελευταίο δεν παίχτηκε ποτέ λόγω τηλεθεάσεων.


Manga Vs Anime



Σε ένα franchise που τόσο αγαπάει τις μάχες θα ήταν κρίμα να μην υπάρξει τουλάχιστον μία και στο κριτικό κομμάτι του, γι αυτό ας συστήσω αυτόν τον μικρό τομέα. Manga Vs...Anime στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Ας αρχίσουμε λοιπόν.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το anime υπήρξε μια αρκετά αξιόλογη προσπάθεια μεταφοράς του manga μέχρι που ήρθε η τρίτη σεζόν γι αυτό ας επιλέξουμε να την αφήσουμε διακριτικά απ'έξω. Πιάνοντας τα πράγματα από την αρχή, μπορούμε να πούμε πως δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές στο πώς έδειξαν τα ίδια γεγονότα. Κυρίως, μερικοί χαρακτήρες που δεν υπήρχαν προστέθηκαν, όπως και μερικοί που υπήρχαν αφαιρέθηκαν, κάτι που ίσως δεν χρειαζόταν, εφόσον όλοι όσοι μπήκαν φάνηκαν αχρείαστοι ενώ εκείνοι που αφαιρέθηκαν είχαν μια κωμική λειτουργία η οποία χάθηκε. Ακόμα, έγινε διαφορετική διαχείριση του υλικού που προϋπήρχε, με μερικά κεφάλαια να μπαίνουν πιο μετά, ή καθόλου ή με σύμπτυξη του υλικού. Αυτό δεν ήταν πάντα κακό, αν και τις περισσότερες φορές έχανε στον τομέα της εμβάθυνσης του χαρακτήρα μα και της κωμωδίας.

Φυσικά λένε μια εικόνα χίλιες λέξεις, αλλά μια κινούμενη εικόνα είναι ακόμα πιο δυνατό μέσο. Και σε ένα anime το οποίο βασίζεται τόσο πολύ στη δράση μπορούμε να πούμε πως το anime παραπάνω από υπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Οι σκηνές μάχης στις περισσότερες μονομαχίες είναι πάνω του μετρίου, με αποκορύφωμα τις μάχες: αντίπαλοι για πάντα Kenshin Vs Saito, εκπαιδευτική μάχη Kenshin Vs Hiko και την υπερπαραγωγή πρώην και νυν δολοφόνων Kenshin Vs Shishio. Όλες υπέροχες, το θέαμα παραπάνω από ανταμείβει, σίγουρα ένα από τα πράγματα που γίνανε καλύτερα στο anime: πήρε όλη τη ζωντάνια των σκηνών του manga και τη μετέφρασε με τον δικό του μοναδικό, αμείλικτο τρόπο. Κι αυτό του έλειπε.

Ένας ακόμα παράγοντας, που λείπει τελείως από το manga, ήταν αυτός της μουσικής. Όπως προείπα, είναι πάρα πολύ καλό το soundtrack, από την αρχή μέχρι το τέλος, σωστά διαλεγμένα κομμάτια μα και είδη μουσικής. Αυτό, σε συνδυασμό με τα χρώματα που απουσιάζουν εξίσου από το manga, κάνει τη μετάφραση της ατμόσφαιρας ένα εύκολο αλλά συνάμα πονηρό έργο. Γι αυτό κι εκεί που το manga επενδύει στο βαρύ ή ελαφρύ μελάνωμα, σε συνδυασμό με το κάπως πιο παλιό Ιαπωνικής τέχνης στυλ που διαθέτει, εδώ γίνεται με τα αιθέρια Ιαπωνικά μουσικά κομμάτια, σκοτεινά χρώματα και ψυχρές ή όχι αποχρώσεις των. Εν κατακλείδι, το anime καταφέρνει να είναι πιο ατμοσφαιρικό και βαρύγδουπο εκεί που θέλει και διαλέγει σωστά κομμάτια.

Βέβαια, αυτό σημαίνει πως διαχωρίζει πιο απόλυτα το αστείο από το σοβαρό, κάτι που το manga επίτηδες δεν κάνει, εφόσον ο ίδιος ο mangaka έχει εκφράσει την προτίμησή του για πιο ανάλαφρη διάθεση όποτε μπορεί, πασπαλίζοντας το χιούμορ και σε πιο σοβαρές στιγμές, αν και όχι σε όλες. Μπορεί να διακρίνει που ακριβώς το γέλιο είναι απαραίτητο και πού μάλλον ρίχνει την ποιότητα κι έτσι, με την κριτική του μάτια καταφέρνει να κρατά μια λεπτή ισορροπία μεταξύ του κωμικού και σοβαρού στοιχείου. Όμως με την προσθήκη του ακουστικού στοιχείου, ίσως και τις επιλογές του στούντιο να δίνουν αλλού την ιδιαίτερη βαρύτητα, καταλήγουμε να έχουμε στο anime μια πολύ ορατή διαχωριστική γραμμή μεταξύ επεισοδίων που είναι αποκλειστικά και μόνο κωμικά, που κάτι σοβαρό δεν πρόκειται να γίνει κι αποκλειστικά και μόνο σοβαρά, που το χιούμορ έχει φύγει τελείως σε σύγκριση με το manga. Το ποιος το έκανε καλύτερα νομίζω έγκειται στις προτιμήσεις του καθενός ΄ η δική μου ευνοεί την επιλογή του manga-ka.

Μιλώντας για τις επιλογές του manga-ka, μπορούμε να δούμε πως όχι μόνο γεγονότα αλλάζουν θέση ή αλλάζουν λίγο, μα και χαρακτήρες μπορεί να απεικονιστούν διαφορετικά. Η μεγαλύτερη διαφορά παρατηρείται στην χαριτωμένη μας πρωταγωνίστρια, η οποία φαίνεται πιο δυναμική κι ανεξάρτητη στο manga σε σχέση με το anime εφόσον οι λίγες σκηνές της που αλλάζουν συνήθως τη δείχνανε σε δράση ή με ρούχα του kendo ή να λέει ατάκες με διαφορετικό τρόπο και να αλλάζουν όχι την ουσία των λόγων της ακριβώς μα ένα κομμάτι της προσωπικότητάς της.

Και η ώρα ήρθε να βγάλουμε την τρίτη σεζόν από το συρτάρι και να τη βάλουμε κάτω κι αυτήν.

Εφόσον έγινε λόγος για χαρακτήρες, στο anime βλέπουμε μια προτίμηση προς την Misao στην τρίτη σεζόν, όσον αφορά χαρακτήρες οι οποίοι συστήθηκαν την δεύτερη, όπου αυτή και ο Okina είναι στην ουσία οι μόνοι που επανέρχονται. Ενώ υπάρχει ένα ευρύ cast από αρκετά πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αυτοί είναι οι μόνοι που επανεμφανίζονται. Αντιθέτως, στο manga, στην τελευταία μεγάλη του arc, την Jinchuu arc, όχι μόνο επανεμφανίζονται, μα έχουν και μεγάλο σχετικά ρόλο, δευτεραγωνιστών σίγουρα. Ξαναβλέπουμε χαρακτήρες που αγαπάμε, ξαναθυμόμαστε γιατί τους αγαπάμε τόσο ενώ στο anime παραμένουν στην αφάνεια, χωρίς να κάνουν δεύτερη εμφάνιση ποτέ.

Αναφέροντας τα προβλήματα της τρίτης και τελευταίας σεζόν, το πρόβλημα της έλλειψης ενός ικανοποιητικού εχθρού για τον Kenshin γίνεται πιο φανερό όταν το συγκρίνεις με τον μεγάλο "κακό" της Jinchuu Arc, Yukishiro Enishi. Αν κι όχι δυνατότερος του Shishio, η απειλή φάνταζε πιο φοβερή ακριβώς γιατί διάλεξε να χτυπήσει τον πρωταγωνιστή στο σπίτι του, στην καρδιά του κι εκεί που πονούσε περισσότερο. Έκανε το θέμα προσωπικό γιατί και γι' αυτόν ήταν το θέμα προσωπικό. Ήταν ο τρελός που μπορούσες να καταλάβεις γιατί "έσπασε", ενώ ο Shishio ήταν πιο δυνατός αλλά περισσότερο η προσωποποίηση της κακίας. Ή της δύναμης του μίσους. Με αυτόν τον τρόπο ήταν τρομαχτικός. Όμως το γεγονός πως κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν ακόμα πιο απειλητικό εχθρό χωρίς να είναι ισχυρότερος, απλά και μόνο γιατί τον είδαμε και παιδί και πως κατέληξε σαν ενήλικας, ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Σκεπτόμενοι τις προσπάθειες του anime για κάτι που να αντιμαχόταν επί ίσοις όροις την κτηνωδία του Shishio ή για κάτι παρόμοιο από άποψη δύναμης, μόνο απογοητευτικές μπορούμε να τις αποκαλέσουμε. Καταδίκασαν τους εαυτούς τους σ'ένα χλιαρό τέλος εξαιτίας χλιαρών εχθρών και απειλών. Θα ήταν μέχρι και προτιμότερο να τελείωναν το anime στο τέλος της δεύτερης σεζόν.

Και τώρα που θίχτηκε το τέλος και πότε θα άρμοζε καλύτερα, είναι αλήθεια πως σε σχέση με το απόλυτο τέλος του manga, το ανοιχτό και καθόλα μη ικανοποιητικό τέλος του anime δεν τίθεται καν--χάνει πριν καν ξεκινήσει η σύγκριση.


Νικητής: manga





Eν κατακλείδι, σαν σύνολο ολόκληρο το anime θα συγκαταλεγόταν άνω του μετρίου, μα όχι πολύ παραπάνω, για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρθηκαν και αναλύθηκαν. 

Watch-worthy: 7

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου