Έχουμε ήδη εξετάσει το manga και το anime του Rurouni Kenshin. Ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε και με τα εναπομείνατα "κομμάτια" τα οποία ολοκληρώνουν τον πρώτο κύκλο του franchise.
Εφόσον οι live-action ταινίες (δηλαδή ταινίες με κανονικούς ηθοποιούς), οι 3 τόμοι και οι δύο anime ταινίες που βγήκαν, ήρθαν μία δεκαετία αργότερα, θεώρησα προτιμότερο να τα χωρίσω τοιουτοτρόπως:
Εφόσον οι live-action ταινίες (δηλαδή ταινίες με κανονικούς ηθοποιούς), οι 3 τόμοι και οι δύο anime ταινίες που βγήκαν, ήρθαν μία δεκαετία αργότερα, θεώρησα προτιμότερο να τα χωρίσω τοιουτοτρόπως:
1ος κύκλος: 1994 - 2001. Manga, anime, anime ταινία, 2 OVA
2ος κύκλος: 2011 - 2014. 2 anime ταινίες, 3 τόμοι manga, 3 live action ταινίες
Κι έτσι, σε αυτό το κομμάτι του αφιερώματος φτάνουμε στο τέλος του πρώτου κύκλου, εξατάζοντας την ταινία Rurouni Kenshin: Ishin shishi he no requiem (The requiem of the Patriots) και τα 2 - ή 6, ανάλογα ποια έκδοση προτιμάει κανείς - OVA: Trust and Betrayal, Reflections.
Η ταινία μας ήρθε από το Studio Gallop, με τον Υukiyoshi Ohashi στην πλοκή και τον Hatsuki Tsuji στην σκηνοθεσία. Τη μουσική έκανε ο Taro Iwashiro ενώ οι ταινία προβλήθηκε 20 Δεκεμβρίου το 1997. Τα OVA σκηνοθετήθηκαν από τον ίδιο άνθρωπο, Kazuhiro Furuhashi, ενώ τα παρήγαγε το ίδιο studio, Studio Deen, αν και οι άνθρωποι που το έγραψαν και ασχολήθηκαν με την παραγωγή διαφέρουν. Μάλλον σ'αυτό οφείλεται και η συνοχή του πρώτου OVA, όπου ο συγγραφέας υπήρξε ο Masashi Sogo σε σχέση με του δεύτερου. Τη μουσική την έκανε ο ίδιος άνθρωπος, Taku Iwasaki. Τα ova προβλήθηκαν στην τηλεόραση σε 6 κομμάτια: 20 Φεβρουαρίου, 21 Απριλίου, 19 Ιουνίου και 22 Νοεμβρίου του 1999 τα τέσσετα πρώτα και 3 Δεκεμβρίου του 2001 τα δύο τελευταία.
Την ταινία μπορεί κανείς να τη νοικιάσει από το τοπικο βιντεοκλαμπ - εγώ έτσι την βρήκα -.
Η ταινία μας ήρθε από το Studio Gallop, με τον Υukiyoshi Ohashi στην πλοκή και τον Hatsuki Tsuji στην σκηνοθεσία. Τη μουσική έκανε ο Taro Iwashiro ενώ οι ταινία προβλήθηκε 20 Δεκεμβρίου το 1997. Τα OVA σκηνοθετήθηκαν από τον ίδιο άνθρωπο, Kazuhiro Furuhashi, ενώ τα παρήγαγε το ίδιο studio, Studio Deen, αν και οι άνθρωποι που το έγραψαν και ασχολήθηκαν με την παραγωγή διαφέρουν. Μάλλον σ'αυτό οφείλεται και η συνοχή του πρώτου OVA, όπου ο συγγραφέας υπήρξε ο Masashi Sogo σε σχέση με του δεύτερου. Τη μουσική την έκανε ο ίδιος άνθρωπος, Taku Iwasaki. Τα ova προβλήθηκαν στην τηλεόραση σε 6 κομμάτια: 20 Φεβρουαρίου, 21 Απριλίου, 19 Ιουνίου και 22 Νοεμβρίου του 1999 τα τέσσετα πρώτα και 3 Δεκεμβρίου του 2001 τα δύο τελευταία.
Την ταινία μπορεί κανείς να τη νοικιάσει από το τοπικο βιντεοκλαμπ - εγώ έτσι την βρήκα -.
Εδώ είναι ένα καλό σημείο ν'αναφέρουμε πως η ταινία είναι κάτι το οποίο δεν εξυπηρετεί της ευρύτερη πλοκή του anime, εφόσον βγήκε εμβόλιμα ενώ αυτό έπαιζε, ούτε βασίστηκε σε προϋπάρχον υλικό του Watsuki, ενώ τα ΟVA αντιθέτως, βγήκαν αφου είχε τελειώσει και το anime μα και το manga και βασίζονται στα κομμάτια της ιστορίας που δεν πρόλαβε να καλύψει το πρώτο, έστω κι αν στο τέλος μάλλον παίρνει κι αυτό τον δικό του δρόμο. Μπορούμε να πούμε με πεποίθηση πως αυτά τα δύο προϊόντα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους τους οποίους διάλεξα να ασχοληθώ μαζί τους ταυτόχρονα, στο ίδιο κείμενο.
Η πλοκή.
Η ταινία.
Η ταινία ξεκινάει με μία αναδρομή στο παρελθόν του Kenshin ως Battousai, όπου και ο νεαρός δολοφόνος έχει μια μονομαχία με έναν εξίσου ικανό δολοφόνο, τον Takatsumi Gentatsu, του Aizu, εστία των εχθρών των Meiji. Σκοτάδι, ατμόσφαιρα αίμα. Η μονομαχία τελειώνει με τον θάνατο του δεύτερου.
Αμέσως μετά, μεταφερόμαστε στο παρόν και στους τέσσερις πρωταγωνιστές μας να πηγαίνουν μα και να φτάνουν με το τραίνο στην Yokohama. Πήγαν για να δουν τα αξιοθέατα, δηλαδή τα μεγάλα πέτρινα κτίρια. Όντας λιμάνι, βλέπουμε και τα πλοία που έρχονται από Αμερική μα πιο σημαντικό, τους Αμερικάνους ναύτες. Σαν μονοδιάστατα στερεότυπα των ναυτών που είναι, το μόνο που κάνουν είναι να πίνουν, να μιλάνε χυδαία και να την πέφτουν σε γυναίκες, οι οποίες μάλιστα φανερά δεν ενδιαφέρονται γι αυτούς ή δεν εγκρίνουν τις πράξεις τους. Κάπως έτσι λοιπόν, μας συστήνονται οι δύο από τους τρεις-τέσσερις σημαντικούς νέους χαρακτήρες που θα μας απασχολήσουν: η νεαρά όμορφη δεσποινίς που αρχικά τους εφιστεί την προσοχή τους τρόπους τους και ύστερα δέχεται επίθεση απ'αυτούς όπως και ο άντρας που την υπερασπίζεται. Εφόσον αυτός ο άντρας κατατρωπώνει τους ναύτες με ευκολία και ο Kenshin τους σταματάει από το να τραβήξουν όπλα, κάπως έτσι γνωρίζονται ο ένας με τον άλλον.
Δεν άργησαν να ανταλλάξουν ονόματα κι ευχαριστίες, κι αυτόματα οι δύο άντρες ένιωσαν έναν αμοιβαίο σεβασμό. Ο Takimi Shigure - ο αινιγματικός αυτός άντρας με τα δύο σπαθιά - και η Takatsumi Toki - το όμορφο παρολίγον θύμα - φεύγουν με την καλύτερη των εντυπώσεων για τους τέσσερις πρωταγωνιστές μας. Μια παρολίγο αιματηρή σύρραξη αργότερα, που ευτυχώς λύθηκε γρήγορα και αποτελεσματικά εξαιτίας ενός από τους αξιωματικούς ονόματι Eibin Tamono, εμφανίζεται ο Saitou, πάντα πληροφορημένος και πάντα απρόσκλητος, να προειδοποιήσει τον Kenshin να μην έχει πολλά πάρε-δώσε με τον αινιγματικό σαμουράι.
Λίγος καιρός περνάει και πίσω στο Τόκιο πλέον, βλέπουμε πως η Toki διατηρεί αφιλοκερδώς σχολείο για νεαρά παιδιά ενώ ο Shigeru μαθαίνει ξιφομαχία στους νέους...όμως ταυτόχρονα σχεδιάζει και μία επανάσταση εναντίον της κυβέρνησης! Αυτός, σε συνεργασία με έναν ακόμα είναι τα μυαλά όλης της επιχείρησης: ο Shigure, με την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, το φυσικό του χάρισμα μα και την οικονομική βοήθεια σε θύματα του εμφυλίου πολέμου τραβάει ακόλουθους ενώ ο Sadashirou Kajiki με τις διασυνδέσεις του στην τωρινή κυβέρνηση, μάλιστα στον στρατό, έχει την ικανότητα να προμηθεύει τα όπλα.
Καθώς τα γεγονότα εκτυλίσσονται βλέπουμε πως ο κάθε ένας από τους δύο άντρες έχει πολύ διαφορετικά κίνητρα. Όπως μπορεί να προσέξατε, η Toki έχει το ίδιο επώνυμο με τον νεαρό άντρα που σκότωσε κάποτε ο Kenshin. Αυτός ο νεαρός άντρας τύχαινε να είναι καλός φίλος του Shigure, ο οποίος ακόμα και 10 χρόνια αργότερα νιώθει υπεύθυνος για τον θάνατό του. Ο Kajiki όμως, έχει πιο δόλια πράγματα στο μυαλό του: στόχος του είναι να παραδώσει στο τέλος τον Kajiki και σε συνεργασία με τον στρατιωτικό που τον βοηθάει, τον Eibin Tamono να καταφέρει να πάρει μια καλή θέση στην κυνέρνηση. Ενώ ο ένας στοχεύει στη νέα παλινόρθωση, ο άλλος ποντάρει εξαρχής στην αποτυχία του κινήματος.
Μέσω πολλών γεγονότων, ένα εξ'αυτών να είναι και η παραλίγο στρατολόγηση του Yahiko σε αυτήν την ομάδα καθώς και τα παρακάλια της Toki να φέρουν πίσω τον Shigure - κηδεμόνα της όλα αυτά τα χρόνια -, καταλήγει ο Kenshin να αντιμετωπίζει τον Shigure σε μια μονομαχία, όπου ο νικητής θα παραδινόταν στη μοίρα που του αναλογούσε. Φυσικά ο Kenshin νικά και ο Shigure παραδίνεται. Η Toki αγαλλίασε κι άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά του.
Δυστυχώς όμως υπήρξε μικρή η περίοδος ηρεμίας εφόσον, ο Tamono, πεπεισμένος πως δε θα ζούσε κανείς για να τον προδόσει, είδε με τρόμο πως η συμμετοχή του μπορεί να αποκαλυπτόταν · χωρίς δισταγμό, διέταξε την εκτέλεση όλων όσων ήταν μέσα στο οχυρό που είχαν κάνει οι επαναστάτες...καταλήγοντας να σκοτώνει τον Shigure, στην επιτυχημένη του προσπάθεια να προστατέψει την αδερφή του φίλου του. Βέβαια, ο Saitou, που τόσο καιρό δούλευε από τις σκιές, παραδίδει την πληροφορία ότι ο Tamono υπήρξε ο προδότης και κάπως έτσι μπαίνει ένα τέλος στις μηχανορραφίες του.
Όσοι από τους θύτες και τα θύματα, που πλέον είναι λίγο πιο δύσκολο να τους διακρίνουμε σαν ξεχωριστά άτομα, έχουν μείνει ζωντανοί συλλαμβάνονται, μαζί με τον προδότη. Ένας όμως έχει ξεφύγει...ο Kajiki καταφέρνε να διαφύγει όχι μόνο του μακελειού μα και της σύλληψης. Κι αυτός όμως θα βρει το τέλος που του αρμόζει - όπως και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες σε αυτήν την ταινία - από τη λεπίδα και διακιοσύνη του Saitou.
Εδώ δεν έχουμε και πολλά να πούμε, τουλάχιστον όσον αφορά το πρώτο - ή 4 πρώτα - με τον τίτλο Trust and Betrayal, εφόσον ακολουθεί πιστά την πλοκή του manga. Όλη η ανάμνηση του Kenshin, από τον καιρό που ήταν ο Battousai και γνώρισε την Yukishiro Tomoe μέχρι και τον θάνατό της, ήταν απολύτως πιστή. Δεν υπάρχει διήγηση, δεν υπάρχει αναδρομή, παρουσιάζονται σαν τα τρέχοντα γεγονότα. Βλέπουμε τον Kenshin να γνωρίζει, να ζει και να ερωτεύεται με την Tomoe, καθώς και τον αδερφό της στο τέλος μα και τις δοκιμασίες που έπρεπε να περάσει για να την πάρει πίσω, και στο τέλος, τον άδικο και ατυχές θάνατο της πρώτης κυρίας Himura.
To δεύτερο - ή 2 τελευταία - OVA με τον τίτλο Reflection έχουν πάρει τον δικό τους δρόμο. Λειτουργούν σαν το κλείσιμο της ιστορίας του ξιφομάχου Rurouni Kenshin, και σε μια περίοδο που το manga είχε ήδη τελειώσει. Όμως προτίμησε να κάνει κάτι διαφορετικό. Και κάπως έτσι οδηγούμαστε σε ένα μάλλον ζοφερό παρόν-μέλλον, όπου ο Kenshin έχει φύγει από το σπίτι του κι επέστρεψε στους rurouni τρόπους του από τύψεις για το γεγονός πως αυτός τώρα ζει τόσο χαρούμενος ενώ έχει προκαλέσει τόσο πόνο στο παρελθόν. Η Kaoru τον στηρίζει στην απόφασή του, με την υπόσχεση ότι θα έρχεται να βλέπει και αυτήν και το παιδί τους κάθε λίγο και λιγάκι. Σε μία απ'αυτές τις επιστροφές, μαθαίνει η Kaoru πως είναι άρρωστος... και ζητά να την κολλήσει κι αυτήν, μέσω συνουσίας - το οποίο εκείνος κάνει -.
Η σχέση του με τον γιο του Kenji θα ήταν γενναιόδωρο να πούμε πως είναι κακή εφόσον θα υποννούσε πως υπήρχε μία σχέση. Αν και φυσικό ταλέντο στην ξιφομαχία, ο γιος του είναι αρκετά αλαζόνας, με πεποίθηση στις ικανότητές του κι ένα είδους αποστροφής στην ιδεολογία του πατέρα του να μη σκοτώνει ποτέ - αν κι αυτό δικαιολογείται κάπως από τη σχέση τους -. Έτσι κίνησε για το Κιότο να βρει τον δάσκαλο του πατέρα του, Hiko Seijuro, για να του διδάξει την τεχνική. Όμως ο Yahiko, με εντολή της Kaoru, του δείχνει ακριβώς πόσο αδύναμος είναι, περισσότερο ψυχικά παρά σωματικά και πως παρόλο το ταλέντο του, η φιλοσοφία του πατέρα του είναι δυνατότερη. Και κάπως έτσι μένει τελικά στο Τόκιο.
Παράλληλα, ο Kenshin πηγαίνει στον πρώτο Σινοϊαπωνικό Πόλεμο όπως είχε υποσχεθεί στην κυβέρνηση Meiji, όχι για να πολεμήσει, μα να βοηθήσει τα θύματα πολέμου. Με την αρρώστεια να τον τρώει από μέσα όμως, πέφτει από το πλοίο στον γυρισμό. Κι εκεί που τον θεωρούσαν χαμένο, ο Sanosuke εν τέλη τον βρίσκει σ'ένα καλυβάκι μόνο του. Του κλείνει ένα ταξίδι πίσω στο Τόκιο, το οποίο και κάνει. Εκεί, η κατάκοιτη Kaoru, σαν από ένστικτο, σηκώνεται από το κρεββάτι και πηγαίνει να τον βρει. Και οι δύο άρρωστοι, με τον Kenshin να παλεύει να κάνει το κάθε βήμα, συναντιούνται ΄ ο Kenshin της λέει πως επέστρεψε γι αυτήν κι εκείνη τον υποδέχεται με χαλόγελο, όπως του υποσχέθηκε. Καταλήγουν κάτω από μία κερασιά να βλέπουν τα όμορφα άνθη...όπου και ο Kenshin αφήνει την τελευταία του πνοή στα χέρια της γυναίκας του. Εκείνη παρατηρεί πως επιτέλους η ουλή σε σχήμα "Χ" στο μάγουλό του, είχε σχεδόν χαθεί.
Αμέσως μετά, μεταφερόμαστε στο παρόν και στους τέσσερις πρωταγωνιστές μας να πηγαίνουν μα και να φτάνουν με το τραίνο στην Yokohama. Πήγαν για να δουν τα αξιοθέατα, δηλαδή τα μεγάλα πέτρινα κτίρια. Όντας λιμάνι, βλέπουμε και τα πλοία που έρχονται από Αμερική μα πιο σημαντικό, τους Αμερικάνους ναύτες. Σαν μονοδιάστατα στερεότυπα των ναυτών που είναι, το μόνο που κάνουν είναι να πίνουν, να μιλάνε χυδαία και να την πέφτουν σε γυναίκες, οι οποίες μάλιστα φανερά δεν ενδιαφέρονται γι αυτούς ή δεν εγκρίνουν τις πράξεις τους. Κάπως έτσι λοιπόν, μας συστήνονται οι δύο από τους τρεις-τέσσερις σημαντικούς νέους χαρακτήρες που θα μας απασχολήσουν: η νεαρά όμορφη δεσποινίς που αρχικά τους εφιστεί την προσοχή τους τρόπους τους και ύστερα δέχεται επίθεση απ'αυτούς όπως και ο άντρας που την υπερασπίζεται. Εφόσον αυτός ο άντρας κατατρωπώνει τους ναύτες με ευκολία και ο Kenshin τους σταματάει από το να τραβήξουν όπλα, κάπως έτσι γνωρίζονται ο ένας με τον άλλον.
Δεν άργησαν να ανταλλάξουν ονόματα κι ευχαριστίες, κι αυτόματα οι δύο άντρες ένιωσαν έναν αμοιβαίο σεβασμό. Ο Takimi Shigure - ο αινιγματικός αυτός άντρας με τα δύο σπαθιά - και η Takatsumi Toki - το όμορφο παρολίγον θύμα - φεύγουν με την καλύτερη των εντυπώσεων για τους τέσσερις πρωταγωνιστές μας. Μια παρολίγο αιματηρή σύρραξη αργότερα, που ευτυχώς λύθηκε γρήγορα και αποτελεσματικά εξαιτίας ενός από τους αξιωματικούς ονόματι Eibin Tamono, εμφανίζεται ο Saitou, πάντα πληροφορημένος και πάντα απρόσκλητος, να προειδοποιήσει τον Kenshin να μην έχει πολλά πάρε-δώσε με τον αινιγματικό σαμουράι.
Λίγος καιρός περνάει και πίσω στο Τόκιο πλέον, βλέπουμε πως η Toki διατηρεί αφιλοκερδώς σχολείο για νεαρά παιδιά ενώ ο Shigeru μαθαίνει ξιφομαχία στους νέους...όμως ταυτόχρονα σχεδιάζει και μία επανάσταση εναντίον της κυβέρνησης! Αυτός, σε συνεργασία με έναν ακόμα είναι τα μυαλά όλης της επιχείρησης: ο Shigure, με την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, το φυσικό του χάρισμα μα και την οικονομική βοήθεια σε θύματα του εμφυλίου πολέμου τραβάει ακόλουθους ενώ ο Sadashirou Kajiki με τις διασυνδέσεις του στην τωρινή κυβέρνηση, μάλιστα στον στρατό, έχει την ικανότητα να προμηθεύει τα όπλα.
Καθώς τα γεγονότα εκτυλίσσονται βλέπουμε πως ο κάθε ένας από τους δύο άντρες έχει πολύ διαφορετικά κίνητρα. Όπως μπορεί να προσέξατε, η Toki έχει το ίδιο επώνυμο με τον νεαρό άντρα που σκότωσε κάποτε ο Kenshin. Αυτός ο νεαρός άντρας τύχαινε να είναι καλός φίλος του Shigure, ο οποίος ακόμα και 10 χρόνια αργότερα νιώθει υπεύθυνος για τον θάνατό του. Ο Kajiki όμως, έχει πιο δόλια πράγματα στο μυαλό του: στόχος του είναι να παραδώσει στο τέλος τον Kajiki και σε συνεργασία με τον στρατιωτικό που τον βοηθάει, τον Eibin Tamono να καταφέρει να πάρει μια καλή θέση στην κυνέρνηση. Ενώ ο ένας στοχεύει στη νέα παλινόρθωση, ο άλλος ποντάρει εξαρχής στην αποτυχία του κινήματος.
Μέσω πολλών γεγονότων, ένα εξ'αυτών να είναι και η παραλίγο στρατολόγηση του Yahiko σε αυτήν την ομάδα καθώς και τα παρακάλια της Toki να φέρουν πίσω τον Shigure - κηδεμόνα της όλα αυτά τα χρόνια -, καταλήγει ο Kenshin να αντιμετωπίζει τον Shigure σε μια μονομαχία, όπου ο νικητής θα παραδινόταν στη μοίρα που του αναλογούσε. Φυσικά ο Kenshin νικά και ο Shigure παραδίνεται. Η Toki αγαλλίασε κι άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά του.
Δυστυχώς όμως υπήρξε μικρή η περίοδος ηρεμίας εφόσον, ο Tamono, πεπεισμένος πως δε θα ζούσε κανείς για να τον προδόσει, είδε με τρόμο πως η συμμετοχή του μπορεί να αποκαλυπτόταν · χωρίς δισταγμό, διέταξε την εκτέλεση όλων όσων ήταν μέσα στο οχυρό που είχαν κάνει οι επαναστάτες...καταλήγοντας να σκοτώνει τον Shigure, στην επιτυχημένη του προσπάθεια να προστατέψει την αδερφή του φίλου του. Βέβαια, ο Saitou, που τόσο καιρό δούλευε από τις σκιές, παραδίδει την πληροφορία ότι ο Tamono υπήρξε ο προδότης και κάπως έτσι μπαίνει ένα τέλος στις μηχανορραφίες του.
Όσοι από τους θύτες και τα θύματα, που πλέον είναι λίγο πιο δύσκολο να τους διακρίνουμε σαν ξεχωριστά άτομα, έχουν μείνει ζωντανοί συλλαμβάνονται, μαζί με τον προδότη. Ένας όμως έχει ξεφύγει...ο Kajiki καταφέρνε να διαφύγει όχι μόνο του μακελειού μα και της σύλληψης. Κι αυτός όμως θα βρει το τέλος που του αρμόζει - όπως και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες σε αυτήν την ταινία - από τη λεπίδα και διακιοσύνη του Saitou.
Τα OVA.
To δεύτερο - ή 2 τελευταία - OVA με τον τίτλο Reflection έχουν πάρει τον δικό τους δρόμο. Λειτουργούν σαν το κλείσιμο της ιστορίας του ξιφομάχου Rurouni Kenshin, και σε μια περίοδο που το manga είχε ήδη τελειώσει. Όμως προτίμησε να κάνει κάτι διαφορετικό. Και κάπως έτσι οδηγούμαστε σε ένα μάλλον ζοφερό παρόν-μέλλον, όπου ο Kenshin έχει φύγει από το σπίτι του κι επέστρεψε στους rurouni τρόπους του από τύψεις για το γεγονός πως αυτός τώρα ζει τόσο χαρούμενος ενώ έχει προκαλέσει τόσο πόνο στο παρελθόν. Η Kaoru τον στηρίζει στην απόφασή του, με την υπόσχεση ότι θα έρχεται να βλέπει και αυτήν και το παιδί τους κάθε λίγο και λιγάκι. Σε μία απ'αυτές τις επιστροφές, μαθαίνει η Kaoru πως είναι άρρωστος... και ζητά να την κολλήσει κι αυτήν, μέσω συνουσίας - το οποίο εκείνος κάνει -.
Η σχέση του με τον γιο του Kenji θα ήταν γενναιόδωρο να πούμε πως είναι κακή εφόσον θα υποννούσε πως υπήρχε μία σχέση. Αν και φυσικό ταλέντο στην ξιφομαχία, ο γιος του είναι αρκετά αλαζόνας, με πεποίθηση στις ικανότητές του κι ένα είδους αποστροφής στην ιδεολογία του πατέρα του να μη σκοτώνει ποτέ - αν κι αυτό δικαιολογείται κάπως από τη σχέση τους -. Έτσι κίνησε για το Κιότο να βρει τον δάσκαλο του πατέρα του, Hiko Seijuro, για να του διδάξει την τεχνική. Όμως ο Yahiko, με εντολή της Kaoru, του δείχνει ακριβώς πόσο αδύναμος είναι, περισσότερο ψυχικά παρά σωματικά και πως παρόλο το ταλέντο του, η φιλοσοφία του πατέρα του είναι δυνατότερη. Και κάπως έτσι μένει τελικά στο Τόκιο.
Παράλληλα, ο Kenshin πηγαίνει στον πρώτο Σινοϊαπωνικό Πόλεμο όπως είχε υποσχεθεί στην κυβέρνηση Meiji, όχι για να πολεμήσει, μα να βοηθήσει τα θύματα πολέμου. Με την αρρώστεια να τον τρώει από μέσα όμως, πέφτει από το πλοίο στον γυρισμό. Κι εκεί που τον θεωρούσαν χαμένο, ο Sanosuke εν τέλη τον βρίσκει σ'ένα καλυβάκι μόνο του. Του κλείνει ένα ταξίδι πίσω στο Τόκιο, το οποίο και κάνει. Εκεί, η κατάκοιτη Kaoru, σαν από ένστικτο, σηκώνεται από το κρεββάτι και πηγαίνει να τον βρει. Και οι δύο άρρωστοι, με τον Kenshin να παλεύει να κάνει το κάθε βήμα, συναντιούνται ΄ ο Kenshin της λέει πως επέστρεψε γι αυτήν κι εκείνη τον υποδέχεται με χαλόγελο, όπως του υποσχέθηκε. Καταλήγουν κάτω από μία κερασιά να βλέπουν τα όμορφα άνθη...όπου και ο Kenshin αφήνει την τελευταία του πνοή στα χέρια της γυναίκας του. Εκείνη παρατηρεί πως επιτέλους η ουλή σε σχήμα "Χ" στο μάγουλό του, είχε σχεδόν χαθεί.
Θετικά κι αρνητικά
Θα ήθελα να τα κοιτάξουμε χωριστά σε αυτό το σημείο, αν και σίγουρα θα τα συγκρίνω όχι πολύ πιο κάτω.
Αρχίζοντας από την ταινία, μπορούμε να την θεωρούσουμε ως μία αυτοτελή υποπλοκή του anime ή γενικώς μια αυτοτελής υποπλοκή του Rurouni Kenshin. Ξεκινάει μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, όλα σωστά, όλα απολύτως μέτρια. Και κάπου εκεί εντοπίζεται το πρώτο αρνητικό...ή θετικό από μία άποψη. Γενικώς οι τανίες animation που έχουν εμπνευστεί από anime και θεωρούνται κομμάτι τους, δεν είναι πάντα και το πιο άρτιο μέρος τους. Είτε η πλοκή δε θα αντεπεξέρχεται είτε οι χαρακτήρες δε θα θυμίζουν τους εαυτούς τους...όμως η συγκεκριμένη ταινία δεν κάνει κάτι τέτοιο. Οι χαρακτήρες είναι ακριβώς έτσι όπως τους θυμόμαστε και δρουν ακριβώς έτσι όπως το περιμένουμε...το οποίο μπορεί να είναι άλλο ένα πρόβλημα.
Η ταινία είναι αναμενόμενη. Πάνω κάτω, μπορούμε να φανταστούμε πως θα λήξει, από τη στιγμή που βλέπουμε τον Shigure να είναι υπεύθυνος για το νέο χτύπημα - κίνημα κατά της κυβέρνησης. Ένας τίμιος και ακέραιος άνθρωπος σαν κι αυτόν, ο οποίος αντιτίθεται τη διαφθορά...αλλά φυσικά με τον λάθος τρόπο, όπου λάθος τρόπος είναι η θυσία κι άλλων ζωών εν ονόματι του οτιδήποτε. Απ'την αρχή ξέρουμε λοιπόν πως παρόλα τα θετικά συναισθήματα των πρωταγωνιστών μας προς αυτούς, θα υπάρξει μια μάχη μεταξύ των δύο αντρών και θα νικήσει ο Kenshin. Κι έτσι γίνεται. Ακόμα, ο προδότης ξέρει κάποιος ότι δε θα έχει καλό τέλος, κι όντως δεν έχει - αν και αυτή πρόκειται για μία από τις πιο ικανοποιητικές σκηνές της ταινίας -.
Όμως αυτό που με πείραξε προσωπικά περισσότερο στην ταινία, είναι η αρκετά στερεοτυπική χρήση του Eibin Tamono. Eκεί που μας εμφανίζεται ένας ικανός αξιωματικός του στρατού, που είναι αυστηρός μα σωστός και καλός στη δουλειά του, κι εκεί που δε μας έχει δώσει κάποιο στοιχείο, ξαφνικά εμφανίζεται ως προδότης του Υπουργού Εθνικής Αμύνης - που λειτουργεί και σαν στρατηγός - με μόνο του κίνητρο να του πάρει τη θέση, να ανελιχθεί δηλαδή στ'αξιωμάτα - που ήδη ήταν υψηλό το αξίωμά του - και να διοικεί αυτός όπως πρέπει τον στρατό της χώρας. Έτσι, μια μεγάλη ευκαιρία για έναν ενδιαφέρον χαρακτήρα, θυσιάζεται στον βωμό του να βρούμε κάποιον να αντιπαθούμε, να βρούμε τον κακό. Ενώ δίνεται πολύ προσοχή κι αγάπη στην Toki, τον αδερφό της και τον Shigure, ειδικά τους δύο τελευταίους, βλέπουμε το αντίστροφο να γίνεται με τους "κακούς" της ταινίας. Και ο Kajiki έχει την ίδια αντιμετώπιση, όμως προκαλώ όποιον δει την ταινία να τον συμπαθήσει έστω και για μια στιγμή. Όμως, τον στρατιωτικό, θα μπορούσε να τον εξελίξει σε έναν περίπλοκο, πυκνό χαρακτήρα. Δυστυχώς δεν το κάνει, και γίνεται έρμαιο της ανάγκης να δαιμονοποιήσουμε συγκεκριμένες συμπεριφορές.
Βέβαια, θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε και τους χαρακτήρες στους οποίους τα πήγε καλά η ταινία. Τρανότερο παράδειγμα για την υποφαινόμενη σίγουρα είναι ο αποθανών αδερφός και άθελά του ηθικός αυτουργός αυτού του κινήματος, Takatsumi Gentatsu. Σύμφωνα με τις αναδρομές στις αναμνήσεις κυρίως του Shigure βλέπουμε πως ο ρόλος του νεαρού άντρα ήταν ίδιος με του Battousai: δουλειά του ήταν να σκοτώνει τον εχθρό που του ζητούσαν, ενώ είχε και τη δική του κρίση. Δεν έκανε αυτό που έκανε από ευχαρίστηση στο να σκοτώνει, μα για να διαμορφώσει αυτή τη νέα εποχή όπως θεωρούσε αυτός σωστό. Είχε ιδανικά μα και ανησυχίες, εφόσον φάνηκε να λυπάται για όλους τους θανάτους που προκάλεσε, ενώ βίωνε έντονα την απώλεια. Τύψεις που τον βοηθούσαν να παραμείνει σε επαφή με την ανθρωπιά του μα και να κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικά αυτό που έπρεπε, έτσι ώστε οι σκοτωμοί να τελειώσουν έστω λίγο νωρίτερα.
Εύχομαι να είχαμε δει περισσότερο αυτόν, ή έστω να μη βλέπαμε ως επί τω πλείστον την ίδια αναδρομή με αυτόν από δύο μόνο διαφορετικές σκοπιές. Συνολικά είδαμε τον θάνατό του πολύ περισσότερο από τα λόγια του στον φίλο του που έδειχναν τον χαρακτήρα του με ξεκάθαρο τρόπο.
Στη συνέχεια, ένας ακόμα που έλαβε ικανοποιητικό βάθος ήταν ο Shigure. Παρά τη θλίψη και την πικρία του, ήταν δίκαιος και με κατανόηση · και πάλι έκανε λάθος επιλογές όμως. Αλλά οδηγούνταν από αγνή καρδιά. Όμως έφερε θάνατο σε πολλούς. Είχε καθαρά στο μυαλό το όραμά του. Όμως τον χρησιμοποίησαν. Είχε ενδιαφέρουσες αν και λίγο κλασικές αντιθέσεις για χαρακτήρας στο Rurouni Kenshin - μπορούμε να βρούμε πολλά κοινά στοιχεία στον χαρακτήρα του με τον Sanosuke και λιγότερα, αλλά σίγουρα υπάρχουν, με τον Aoshi -.
H Toki ήταν η πιο μετριοπαθής από τους τρεις εφόσον ποτέ δεν έλαβε μέρος στον πόλεμο λόγω ηλικίας μα και έζησε την πλειοψηφία των χρόνων της με τον Shigure, έτσι δε μισούσε και τόσο την κυβέρνηση, κατά τη διάκρεια της οποίας μεγάλωσε ειρηνικά, για τον θάνατο του αδερφού της. Αν και της δίνεται χρόνος και χώρος, ήταν λίγος αν και μάλλον επαρκής, εφόσον η λειτουργία της μες στην ταινία ήταν να ανησυχεί για τον Shigure και να ζητάει βοήθεια από τους πρωταγωνιστές μας.
Η αρχική ακολουθία της ταινίας υπήρξε πολύ ατμοσφαιρική και γεμάτη αγωνία. Με την απουσία διαλόγου στο μεγαλύτερο μέρος της, στηριζόταν στο οπτικό κομμάτι, το οποίο απέδωσε τέλεια. Με τον θάνατο του Gentatsu γρήγορα επιστρέψαμε στο παρόν όπου συναντήσαμε τους πρωταγωνιστές μας καθοδόν στην Yokohama. Εκεί μπορεί κάποιος να μην ευχηθεί να μη φεύγαμε ποτέ από το παρελθόν αλλά με το που εμφανίζονται τα κινητά στερεότυπα των ναυτών, σίγουρα θα το έκανε. Το χιούμορ είναι λίγο και κυρίως στην αρχή. Τουλάχιστον η διάχυτη παρουσία του Saitou ήταν ένα ευχάριστο γεγονός, εφόσον τον βλέπαμε να εργάζεται στο παρασκήνιο και στο στοιχείο του. Αν κάποιου του αρέσει ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, ακόμα καλύτερα γι αυτόν.
To animation και η μουσική ήταν καλά μα όχι κάτι ιδιαίτερο, αν και σίγουρα δεν αντέχουν τη σύγκριση ακόμα και με το anime. Γενικώς, η ταινία μπορεί να συνοψιστεί σαν μία ικανοποιητική μετριότητα.
Τα 4 πρώτα - ή το πρώτο μεγάλο - OVA, είναι μία απεικόνιση των πιο σημαντικών γεγονότων στο παρελθόν του Kenshin. Ατμοσφαιρικό σε κάθε frame, με υπέροχη μουσική, η νωχελικότητα κι ο ρομαντισμός ξεχειλίζουν σε κάθε σκηνή. Είναι αργό μα όχι βαρετό, εφόσον αφιερώνει χρόνο στο καθε τι που έγινε με μεράκι κι αγάπη. Ερμηνεύει κι αγκαλιάζει την πλοκή όμορφα και με στοργή. Τα χρώματα είναι μάλλον μουντά μα αυτό λειτουργεί προς όφελός του ΄ η παλέτα φαίνεται να έχει υιοθετήσει τις αποχρώσεις της Tomoe: χειμερινή και στεναχωρημένη, κάτι που διαρέει σε όλη την οθόνη ανά πάσα στιγμή.
Το animation ενώ είναι πάνω από μιας δεκαετίας παλιό, κρατάει μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχει να ζηλέψει και πολλά. Αυτό μπορεί και να οφείλεται ότι πολλές σκηνές μάχης επιλεκτικά φαίνεται να γίνονται σε αργή κίνηση, ίσως και για να αποδοθούν καλύτερα οι κινήσεις όλων. Οι οποίες είναι αισθητά πιο ρεαλιστικές απ'ότι ποτέ. Οι μάχες δε σε κάνουν να νιώθεις πως μπορεί να πολεμάνε δύο υπεράνθρωποι, μα κανονικοί άνθρωποι που πιέζουν τους εαυτούς τους να γίνουν μα και να κάνουν το καλύτερο που μπορούν μόνο και μόνο γιατί τα διακεβεύματα είναι πολλά και υψηλά. Το κάθε συναίσθημα που θέλει να μας περάσει ο δημιουργός/σκηνοθέτης το κάνει και με το παραπάνω.
Στα αρηνητικά αυτής της αριστοτεχνικής δημιουργίας, μπορούμε να θεωρήσουμε πως το κύριο συνάισθημα που λαμβάνουμε από αυτό το OVA, σε όλα τα 4 κομμάτια του, είναι η θλίψη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που διαλέξανε την χειμερινή παλέτα χρωμάτων, εφόσον τα πάντα είναι μουντά και ίσως ανέλπιδα; Η περίοδος από μόνη της είναι αρκετά δύσκολη και για πρώτη φορά μας "επιτίθονται" τόσο απόλυτα με το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα τότε, που μπορούμε να πούμε πως φέρνει περισσότερο σε ιστορικό δράμα. Δεν υπάρχει στιγμή που μπορείς να χαμογελάσεις, η απελπισία εισέρχεται με ύπουλο τρόπο και το τέλος, επιτρέψτε μου το λογοπαίγνιο, σε αποτελειώνει.
Μετά απ'αυτό θες να πιεις μια μεγάλη κούπα σοκολάτας ή να αγκαλιάσεις τον σκύλο σου, τη γάτα σου, την οικογένειά σου ή ό,τι σε παρηγορεί πάντα για να απαλύνεις λίγο το αντίκτυπο αυτού που είδες.
Πηγαίνοντας στο δεύτερο - ή 2 τελευταία επεισόδια - κάπως αμβλύνεται η οξύτητα αυτού που παρακολούθησες πριν. Εφόσον, ενώ ο πρωταγωνιστής μας έχει ζήσει όλα αυτά που έχει ζήσει, και κατάφερε να νικήσει τον αδερφό της πρώτης του γυναίκας για να προστατέψει τη δεύτερη κι αφού είναι ευτυχισμένος αρκετά μαζί της για να κάνει και παιδί, όλα αλλάζουν όταν αποφασίζει να φύγει. Τα πιο φωτεινά χρώματα δεν κάνουν απολύτως τίποτα, εφόσον αισθάνεσαι πως κάποιος έχει βάλει κολλητική ταινία πάνω στο φακό και έκανε τα πάντα λιγότερο έντονα. Εδώ μπορούμε να πούμε πως πραγματικά βασανίζονται οι χαρακτήρες, και γίνονται κάτι που δεν περίμενες ποτέ.
Το κλίμα και η αίσθηση της απελπισίας επανέρχεται, εντελώς αχρείαστα και ξαφνικά αισθάνεται τόσο ο θεατής όσο και οι χαρακτήρες, αβοήθητος. Έχουν ήδη περάσει όλοι χίλια κύματα όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Παρόλη την ανάγκη για λύτρωση κανείς δεν λυτρώνεται και κανείς δεν περνάει καλά στη ζωή του. Η μικρή λύτρωση που μας προσφέρεται στο τέλος είναι υπερβολικά μικρή, και υπερβολικά...κρύα, απόμακρη ίσως. Όχι το τέλος που περίμενες γι αυτούς τους χαρακτήρες που αναγκαστικά γνώριζες από πριν.
Φυσικά το animation και γενικώς το οπτικό κομμάτι παραμένει πανέμορφο κι αρκετά ατμοσφαιρικό, όμως παραμένει και η λάθος ατμόσφαιρα.
Κι έτσι, εκεί που το αίσθημα της θλίψης, κατάθλιψης ίσως, του πρώτου διπλάσιου OVA εξυπηρετεί την πλοκή και τον θεατή στο να δημιουργήσει μια αντίθεση με το επόμενο, έτσι ώστε η λύτρωση να είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσε, αυτή δεν έρχεται ποτέ. Το μόνο που λαμβάνουμε και μετά είναι θλίψη κι απελπισία στο τετράγωνο, όχι γιατί τα γεγονότα είναι πιο στενάχωρα, μα γιατί δεν έρχεται ποτέ αυτό που περιμένουμε. Δεν λυτρώνεται κανείς. Έτσι, στην ουσία, το μόνο που καταφέρνουν οι δημιουργοί είναι να μας αφήσουν ανεκπλήρωτους, στενοχωρημένους μα και αναστατωμένους με πολλές από τις επιλογές τους - με την χειρότερη να είναι την παράκληση της Kaoru προς τον άντρα της Kenshin να την κολλήσει την αρρώστεια του -.
Μετριότητα εναντίον εξαίρετικης επιτυχίας και παταγωδούς καταστροφής. Εκεί που το ένα επιστρατεύει την ασφάλεια και μια συνηθισμένη πλοκή, το δεύτερο παίρνει ρίσκα και ακολουθεί μια διαφορετική προσέγγιση αρχικά στα γεγονότα του manga και μετά παίρνοντας το μεγαλύτερο ρίσκο και κάνοντας το δικό του.
Από τη μία, έχουμε την μέση πλοκή που διανθίζεται από μερικούς άξιους χαρακτήρες αλλά αναμενόμενες τροπές κι ανταγωνιστές. Κλισέ "κακούς" που καταλήγουν να σ'εκενυρίζουν σε μερικά σημεία από το πόσο απαίσιοι μπορούν να γίνουν που όντως χαίρεσαι να τους δεις να παθαίνουν αυτό που τους αξίζει, μα ποτέ ουσιαστικά να μην ανησυχείς για τη μοίρα κανενός από τους εμπλεκόμενους. Ίσως ένας θάνατος να μην ήταν προσδοκόμενος αλλά σίγουρα δεν υπήρχε πραγματική έκπληξη. Δεν ξεχνάς ποτέ ότι βλέπεις έναν shounen εμπνευσμένο τίτλο, εφόσον η αίσθηση του παντοδύναμου που δε μπορεί να χάσει πρωταγωνιστή είναι κυρίαρχη.
Απ'την άλλη έχουμε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια ιστορίας από το υλικό προέλευσης, δοσμένα με μία νότα απαισιοδοξίας και λύπης. Ή μάλλον όχι μόνο μία νότα, ολόκληρο κρεσέντο! Αίσθημα απελπισίας και ρεαλιστικότητας, εφόσον εδώ ξεχνάς εύκολα ότι πρόκεται για τον Himura Kenshin. Η νέα σκοπιά στον χαρακτήρα του είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και η αντιμετώπισή του σαν έναν άλλον ένα ξιφομάχο που τυχαίνει να είναι καλός, αποδίδει. Οι εχθροί σε κάνουν να αγωνιάς ενώ δε μπορείς να πεις με σιγουριά ότι θα τη βγάλει καθαρή ο Battousai, αν δεν είχες τη γνώση ότι εν τέλη τα καταφέρνει. Τραγωδία και ρομαντισμός μπλέκονται όμορφα μέχρι το πρώτο τέλος. Από ένα σημείο και μετά η θλίψη είναι περιττή και το μόνο που κάνει είναι να δοκιμάζει την υπομονή σου και την αντοχή σου σε τόση μιζέρια. Τα ρίσκα μεγάλα και ως ένα σημείο απέδωσαν, μα ως ένα άλλο όχι.
Θα μπορούσα να συνεχίσω, μα για μένα, ο αδιαφιλονίκητος νικητής είναι τα OVA. Μπορεί να υπερβήκαν τα όρια, μα είχαν το θάρρος να το κάνουν και να δώσουν τη δική τους πινελιά. Πάντα το ρίσκο είναι προτιμότερο από την πεπατημένη, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις για μένα.
Νικητής: OVA
Εδώ θα έχουμε μία όχι και τόσο μονόπλευρη μάχη. Και τα δύο είναι αρκετά υψηλά στην εκτίμησή μου μα και το επίπεδό τους είναι εξίσου υψηλό. Δεν είναι τυχαίο πως και τα δύο έχουν μείνει στη μνήμη των ανθρώπων οι οποίοι τα εχουν δει ή διαβάσει.
Αρχίζοντας με το ύφος και το στυλ του καθενός νομίζω είναι το καλύτερο. Αρχικά βλέπουμε πως τα OVA, αν εξαιρέσουμε την πλοκή στον πυρήνα της, σε τίποτα άλλο δε θυμίζουν το manga. Πιο σκοτεινό, πιο ρεαλιστικό και πιο απαισιόδοξο με έμφαση στην τραγωδία και το πως αυτή μας αφήνει με μόνιμες πληγές. Το στυλ σχειδασμού του Watsuki βλέπουμε πως έχει σχεδόν εξαλειφθεί, προτιμόντας ακόμα κι εδώ την πλευρά του ρεαλισμού στα πρόσωπα, στις κινήσεις και στα σώματα.
Επίσης, υπάρχουν πιο ενήλικα θέματα εδώ - με την ολοκλήρωση του πρώτου γάμου που ποτέ δεν είδαμε στο manga - μα και τις πιο ενήλικες αντιδράσεις, περισσότερο καθημερινές, αν και πάλι ιδιαίτερες. Θα μπορούσες να πιστέψεις πως αυτό μπορεί να συμβεί και τώρα, αν αλλάξουμε λίγο τα ρούχα ή ότι όντως συνέβη τότε. Το αίμα είναι λιγότερο αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει λογοκριθεί - μάλλον φταίει το κομμάτι της ιστορίας που μεταφέρθηκε -. Ωραίες συμβολικές εικόνες, αρκετά πιο καλλιτεχνικές, σχεδόν...αιθέριες κάπου κάπου, στο οποίο βοηθά και η σωστή μουσική επένδυση. Οπτικά πανέμορφο, δε σ'αφήνει σε ησυχία. Αντιμετωπίζονται τα ίδια γεγονότα με εντελώς διαφορετικό τρόπο κι από εντελώς διαφορετική σκοπιά, εφόσον μας παρουσιάζεται μία τραγωδία...η οποία δεν τελειώνει ποτέ, παρά στον θάνατο.
Κι εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα μεγάλο πρόβλημα. Το manga, παρόλο που μέχρι και το 4 επεισόδιο και τέλος του πρώτου OVA υπήρξε ο απόλυτος οδηγός των OVA, από κει και μετά παύει. Έτσι, το χαρακτηριστικό χιούμορ του Watsuki, η τάση του να κάνει τα πάντα πιο υποφερτά μέσω αυτού, ή μάλλον η έλλειψη αυτού, γίνεται ακόμα πιο αισθητή. Γιατί σαφώς, με τόσο πιο ενήλικη, σκοτεινή μα και σοβαρή τροπή που έχουν τα OVA είναι προφανές πως το χιούμορ δεν έχει χώρο σ'αυτά. Κι αν αυτό δεν ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα στο πρώτο, σίγουρα γίνεται αποπνικτικά αισθητό στο δεύτερο, εφόσον μας λείπει τόσο, όσο η Tomoe στον Enishi. Το ζοφερό τέλος των OVA δεν προσδίδει τίποτα και παρόλο που είναι ένα εναλλακτικό τέλος της ιστορίας του ξιφομάχου, φαίνεται πως είναι καταθλιπτικό μόνο για να είναι ή να περνιέται πολύ σοβαρό και "ψαγμένο".
Κι εκεί που ίσως να ήταν καλύτερη αυτή η πιο σκοτεινή ερμηνεία των γεγονότων, εφόσον υπήρχε από μόνη της, εκτός του anime, ξαφνικά τα 2 τελευταία επεισόδια, δηλαδή το τελευταίο OVA, δείχνει να προσπαθεί πάρα πολύ για να πει με άλλον τρόπο κάτι που είχε ήδη ειπωθεί πολύ καλύτερα.
Το χιούμορ, η καλοσύνη και τα συμβάντα που περιγράφονταν μετά το μικρό time skip του manga, όπου ο ξιφομάχος ζούσε ειρηνικά με την Kaoru στο σπίτι τους, ο γιος του μάλλον είχε συμπάθεια προς τη μαμά και ο Yahiko τους βοηθούσε στο σπίτι ενώ ο Sanosuke ταξίδευε τον κόσμο, είναι έτη φωτός καλύτερα από ένα μέλλον που ο Kenshin σηκώνεται και φεύγει, η Kaoru για κάποιον λόγο το δέχεται, αυτός αρρωσταίνει και η γυναίκα του ζητά να την αρρωστήσει κι εκείνη, ο γιος του απλώς δεν τον συμπαθεί - και με το δίκιο του - ενώ στο τέλος πεθαίνει πριν την ώρα του, κατατρεγμένος από την ασθένειά του μα και τα φαντάσματα του παρελθόντος του που δεν ησύχασαν μέχρι που τον πέθαναν.
Κι εδώ είναι ίσως η μεγαλύτερη ένσταση. Το πρώτο OVA ακολουθεί πιστά την πλοκή του manga. Για να το κάνει αυτό, αλλά και πάλι να έχει τόσο πρόσφορο έδαφος για να γίνει τόσο σκοτεινό κι ενήλικο από μόνο του σημαίνει πως και το κομμάτι εκείνο του manga στον πυρήνα του ήταν το ίδιο. Αυτό που το έκανε πιο φιλικό προς τον αναγνώστη ήταν σίγουρα το χιούμορ του mangaka, μα και το στυλ σχεδίασής του. Έτσι, όταν πάμε στο τέλος, περιμένουμε να δούμε το ίδιο. Αλλά αυτό δεν έγινε. Και το χειρότερο δεν είναι πως δεν έγινε κυριολεκτικά - δηλαδή δεν ακολούθησαν πιστά την πλοκή - μα δεν ακολούθησαν το πνεύμα του. Εκεί που θα έπρεπε να δώσουν την κάθαρση, έδωσαν μόνο ένα τέλος, αδειανό από κάθε τι καλό ή θετικό που έπρεπε να υπάρχει.
Δεν έχουμε την ικανοποίηση πως κάτι τελείωσε έτσι όπως έπρεπε γιατί κακά τα ψέματα, όχι μόνο επειδή ο mangaka το ήθελε, μα επειδή ο χαρακτήρας το χρειαζότανε έπρεπε να υπάρξει αυτό το θετικό μήνυμα. Ο Kenshin βασανίστηκε πάρα πολύ στη ζωή του, είτε από συγκυρίες είτε από τις δικές του επιλογές, είτε από την τύχη την ίδια, μα δεν πέρασε καθόλου καλά στη ζωή του. Κι εκεί που στα 28 του χρόνια - όσο κι αν δεν τα δείχνει - καταφέρνει επιτέλους να βρει τη γαλήνη μέσα του, τα OVA μας τα γυρίζουν όλα ανάποδα και μας λένε πως τελικά η μόνη γαλήνη γι αυτόν βρίσκεται στον θάνατο. Γιατί μπορεί να εξέπνευσε στα χέρια της Kaoru, μα αν αυτή ήταν η πραγματική του λύρωση δε θα είχε φύγει από κοντά της. Συν του ότι, στην ουσία όλη η πρόοδος που είχε κάνει όταν αντιμετώπισε τον Shishio, μα και τον Enishi, πήγε στα σκουπίδια με μία απλή κίνηση. Κι όταν έχεις δει έναν χαρακτήρα να μεγαλώνει ψυχικά και να αλλάζει, το τελευταίο πράγμα που θες να δεις είναι να επιστρέφει σε πρότερη, χειρότερη κατάσταση.
Τέλος, μία από τις αναπόφευκτες συγκρίσεις είναι κι αυτές των ίδιων των χαρακτήρων. Ως επί τω πλείστον οι περισσότεροι δεν έχουν μεγάλες αλλαγές, παρά των δύο πρωταγωνιστών: Kaoru και Kenshin. Ακριβώς για τους λόγους περι εξέλιξης του χαρακτήρα μέσα απ'την πορεία του, αποκλείεται ο Kenshin να έκανε μία τέτοια επιλογή, να άφηνε την νέα του οικογένεια, καθώς και να ενέδινε στην γυναίκα του να της κάνει κακό μεταδίδοντας την αρρώστεια που τον βασάνιζε σ'εκείνη. Απ'την άλλη, η ίδια η Kaoru ποτέ δε θα έκανε ένα τέτοιο αίτημα, εφόσον από μόνη της θα καταλάβαινε πόσο διαστρεβλωμένο θα ήταν. Επίσης, δε νομίζω να τον άφηνε να φύγει ή να του έδινε την ευχή της, εφόσον τη μία φορά που έκανε κάτι τέτοιο τον ακολούθησε πολλά χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να τον φέρει πίσω.
Είναι πραγματικά περίεργο γεγονός, όσο περίεργη και η επιλογή των δημιουργών να δώσουν στον Kenshin μια ανίατη ασθένεια που μοιάζει με λέπρα αλλά δεν είναι και κάνανε τα πάντα τόσο θλιβερά ενώ δεν χρειάζονταν. Αν είχαν καταφέρει να τραβήξουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ καινοτομίας, επιθυμίας να ξεχωρίσουν μα και του τι βγάζει περισσότερο νόημα ως προς τον χαρακτήρα, τότε μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Όμως, εξαιτίας του τελευταίου OVA, που χωρίς τα προηγούμενα και χωρίς το manga δε μπορεί να σταθεί, ενώ το πρώτο άνετα στέκεται μόνο του τελείως, καθώς και του εξαιρετικά άστοχου τέλους μιας τόσο μεγάλης κι αγαπητής ιστορίας, αυτήν τη νίκη δε θα την πάρουν τα OVA.
Σίγουρα όμως ήταν αρκετά κοντά.
Νικητής:
The movie
Αρχίζοντας από την ταινία, μπορούμε να την θεωρούσουμε ως μία αυτοτελή υποπλοκή του anime ή γενικώς μια αυτοτελής υποπλοκή του Rurouni Kenshin. Ξεκινάει μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, όλα σωστά, όλα απολύτως μέτρια. Και κάπου εκεί εντοπίζεται το πρώτο αρνητικό...ή θετικό από μία άποψη. Γενικώς οι τανίες animation που έχουν εμπνευστεί από anime και θεωρούνται κομμάτι τους, δεν είναι πάντα και το πιο άρτιο μέρος τους. Είτε η πλοκή δε θα αντεπεξέρχεται είτε οι χαρακτήρες δε θα θυμίζουν τους εαυτούς τους...όμως η συγκεκριμένη ταινία δεν κάνει κάτι τέτοιο. Οι χαρακτήρες είναι ακριβώς έτσι όπως τους θυμόμαστε και δρουν ακριβώς έτσι όπως το περιμένουμε...το οποίο μπορεί να είναι άλλο ένα πρόβλημα.
Η ταινία είναι αναμενόμενη. Πάνω κάτω, μπορούμε να φανταστούμε πως θα λήξει, από τη στιγμή που βλέπουμε τον Shigure να είναι υπεύθυνος για το νέο χτύπημα - κίνημα κατά της κυβέρνησης. Ένας τίμιος και ακέραιος άνθρωπος σαν κι αυτόν, ο οποίος αντιτίθεται τη διαφθορά...αλλά φυσικά με τον λάθος τρόπο, όπου λάθος τρόπος είναι η θυσία κι άλλων ζωών εν ονόματι του οτιδήποτε. Απ'την αρχή ξέρουμε λοιπόν πως παρόλα τα θετικά συναισθήματα των πρωταγωνιστών μας προς αυτούς, θα υπάρξει μια μάχη μεταξύ των δύο αντρών και θα νικήσει ο Kenshin. Κι έτσι γίνεται. Ακόμα, ο προδότης ξέρει κάποιος ότι δε θα έχει καλό τέλος, κι όντως δεν έχει - αν και αυτή πρόκειται για μία από τις πιο ικανοποιητικές σκηνές της ταινίας -.
Όμως αυτό που με πείραξε προσωπικά περισσότερο στην ταινία, είναι η αρκετά στερεοτυπική χρήση του Eibin Tamono. Eκεί που μας εμφανίζεται ένας ικανός αξιωματικός του στρατού, που είναι αυστηρός μα σωστός και καλός στη δουλειά του, κι εκεί που δε μας έχει δώσει κάποιο στοιχείο, ξαφνικά εμφανίζεται ως προδότης του Υπουργού Εθνικής Αμύνης - που λειτουργεί και σαν στρατηγός - με μόνο του κίνητρο να του πάρει τη θέση, να ανελιχθεί δηλαδή στ'αξιωμάτα - που ήδη ήταν υψηλό το αξίωμά του - και να διοικεί αυτός όπως πρέπει τον στρατό της χώρας. Έτσι, μια μεγάλη ευκαιρία για έναν ενδιαφέρον χαρακτήρα, θυσιάζεται στον βωμό του να βρούμε κάποιον να αντιπαθούμε, να βρούμε τον κακό. Ενώ δίνεται πολύ προσοχή κι αγάπη στην Toki, τον αδερφό της και τον Shigure, ειδικά τους δύο τελευταίους, βλέπουμε το αντίστροφο να γίνεται με τους "κακούς" της ταινίας. Και ο Kajiki έχει την ίδια αντιμετώπιση, όμως προκαλώ όποιον δει την ταινία να τον συμπαθήσει έστω και για μια στιγμή. Όμως, τον στρατιωτικό, θα μπορούσε να τον εξελίξει σε έναν περίπλοκο, πυκνό χαρακτήρα. Δυστυχώς δεν το κάνει, και γίνεται έρμαιο της ανάγκης να δαιμονοποιήσουμε συγκεκριμένες συμπεριφορές.
Βέβαια, θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε και τους χαρακτήρες στους οποίους τα πήγε καλά η ταινία. Τρανότερο παράδειγμα για την υποφαινόμενη σίγουρα είναι ο αποθανών αδερφός και άθελά του ηθικός αυτουργός αυτού του κινήματος, Takatsumi Gentatsu. Σύμφωνα με τις αναδρομές στις αναμνήσεις κυρίως του Shigure βλέπουμε πως ο ρόλος του νεαρού άντρα ήταν ίδιος με του Battousai: δουλειά του ήταν να σκοτώνει τον εχθρό που του ζητούσαν, ενώ είχε και τη δική του κρίση. Δεν έκανε αυτό που έκανε από ευχαρίστηση στο να σκοτώνει, μα για να διαμορφώσει αυτή τη νέα εποχή όπως θεωρούσε αυτός σωστό. Είχε ιδανικά μα και ανησυχίες, εφόσον φάνηκε να λυπάται για όλους τους θανάτους που προκάλεσε, ενώ βίωνε έντονα την απώλεια. Τύψεις που τον βοηθούσαν να παραμείνει σε επαφή με την ανθρωπιά του μα και να κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικά αυτό που έπρεπε, έτσι ώστε οι σκοτωμοί να τελειώσουν έστω λίγο νωρίτερα.
Εύχομαι να είχαμε δει περισσότερο αυτόν, ή έστω να μη βλέπαμε ως επί τω πλείστον την ίδια αναδρομή με αυτόν από δύο μόνο διαφορετικές σκοπιές. Συνολικά είδαμε τον θάνατό του πολύ περισσότερο από τα λόγια του στον φίλο του που έδειχναν τον χαρακτήρα του με ξεκάθαρο τρόπο.
Στη συνέχεια, ένας ακόμα που έλαβε ικανοποιητικό βάθος ήταν ο Shigure. Παρά τη θλίψη και την πικρία του, ήταν δίκαιος και με κατανόηση · και πάλι έκανε λάθος επιλογές όμως. Αλλά οδηγούνταν από αγνή καρδιά. Όμως έφερε θάνατο σε πολλούς. Είχε καθαρά στο μυαλό το όραμά του. Όμως τον χρησιμοποίησαν. Είχε ενδιαφέρουσες αν και λίγο κλασικές αντιθέσεις για χαρακτήρας στο Rurouni Kenshin - μπορούμε να βρούμε πολλά κοινά στοιχεία στον χαρακτήρα του με τον Sanosuke και λιγότερα, αλλά σίγουρα υπάρχουν, με τον Aoshi -.
H Toki ήταν η πιο μετριοπαθής από τους τρεις εφόσον ποτέ δεν έλαβε μέρος στον πόλεμο λόγω ηλικίας μα και έζησε την πλειοψηφία των χρόνων της με τον Shigure, έτσι δε μισούσε και τόσο την κυβέρνηση, κατά τη διάκρεια της οποίας μεγάλωσε ειρηνικά, για τον θάνατο του αδερφού της. Αν και της δίνεται χρόνος και χώρος, ήταν λίγος αν και μάλλον επαρκής, εφόσον η λειτουργία της μες στην ταινία ήταν να ανησυχεί για τον Shigure και να ζητάει βοήθεια από τους πρωταγωνιστές μας.
Η αρχική ακολουθία της ταινίας υπήρξε πολύ ατμοσφαιρική και γεμάτη αγωνία. Με την απουσία διαλόγου στο μεγαλύτερο μέρος της, στηριζόταν στο οπτικό κομμάτι, το οποίο απέδωσε τέλεια. Με τον θάνατο του Gentatsu γρήγορα επιστρέψαμε στο παρόν όπου συναντήσαμε τους πρωταγωνιστές μας καθοδόν στην Yokohama. Εκεί μπορεί κάποιος να μην ευχηθεί να μη φεύγαμε ποτέ από το παρελθόν αλλά με το που εμφανίζονται τα κινητά στερεότυπα των ναυτών, σίγουρα θα το έκανε. Το χιούμορ είναι λίγο και κυρίως στην αρχή. Τουλάχιστον η διάχυτη παρουσία του Saitou ήταν ένα ευχάριστο γεγονός, εφόσον τον βλέπαμε να εργάζεται στο παρασκήνιο και στο στοιχείο του. Αν κάποιου του αρέσει ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, ακόμα καλύτερα γι αυτόν.
To animation και η μουσική ήταν καλά μα όχι κάτι ιδιαίτερο, αν και σίγουρα δεν αντέχουν τη σύγκριση ακόμα και με το anime. Γενικώς, η ταινία μπορεί να συνοψιστεί σαν μία ικανοποιητική μετριότητα.
Τα OVA.
Εδώ τα πράγματα αλλάζουν.Τα 4 πρώτα - ή το πρώτο μεγάλο - OVA, είναι μία απεικόνιση των πιο σημαντικών γεγονότων στο παρελθόν του Kenshin. Ατμοσφαιρικό σε κάθε frame, με υπέροχη μουσική, η νωχελικότητα κι ο ρομαντισμός ξεχειλίζουν σε κάθε σκηνή. Είναι αργό μα όχι βαρετό, εφόσον αφιερώνει χρόνο στο καθε τι που έγινε με μεράκι κι αγάπη. Ερμηνεύει κι αγκαλιάζει την πλοκή όμορφα και με στοργή. Τα χρώματα είναι μάλλον μουντά μα αυτό λειτουργεί προς όφελός του ΄ η παλέτα φαίνεται να έχει υιοθετήσει τις αποχρώσεις της Tomoe: χειμερινή και στεναχωρημένη, κάτι που διαρέει σε όλη την οθόνη ανά πάσα στιγμή.
Το animation ενώ είναι πάνω από μιας δεκαετίας παλιό, κρατάει μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχει να ζηλέψει και πολλά. Αυτό μπορεί και να οφείλεται ότι πολλές σκηνές μάχης επιλεκτικά φαίνεται να γίνονται σε αργή κίνηση, ίσως και για να αποδοθούν καλύτερα οι κινήσεις όλων. Οι οποίες είναι αισθητά πιο ρεαλιστικές απ'ότι ποτέ. Οι μάχες δε σε κάνουν να νιώθεις πως μπορεί να πολεμάνε δύο υπεράνθρωποι, μα κανονικοί άνθρωποι που πιέζουν τους εαυτούς τους να γίνουν μα και να κάνουν το καλύτερο που μπορούν μόνο και μόνο γιατί τα διακεβεύματα είναι πολλά και υψηλά. Το κάθε συναίσθημα που θέλει να μας περάσει ο δημιουργός/σκηνοθέτης το κάνει και με το παραπάνω.
Στα αρηνητικά αυτής της αριστοτεχνικής δημιουργίας, μπορούμε να θεωρήσουμε πως το κύριο συνάισθημα που λαμβάνουμε από αυτό το OVA, σε όλα τα 4 κομμάτια του, είναι η θλίψη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που διαλέξανε την χειμερινή παλέτα χρωμάτων, εφόσον τα πάντα είναι μουντά και ίσως ανέλπιδα; Η περίοδος από μόνη της είναι αρκετά δύσκολη και για πρώτη φορά μας "επιτίθονται" τόσο απόλυτα με το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα τότε, που μπορούμε να πούμε πως φέρνει περισσότερο σε ιστορικό δράμα. Δεν υπάρχει στιγμή που μπορείς να χαμογελάσεις, η απελπισία εισέρχεται με ύπουλο τρόπο και το τέλος, επιτρέψτε μου το λογοπαίγνιο, σε αποτελειώνει.
Μετά απ'αυτό θες να πιεις μια μεγάλη κούπα σοκολάτας ή να αγκαλιάσεις τον σκύλο σου, τη γάτα σου, την οικογένειά σου ή ό,τι σε παρηγορεί πάντα για να απαλύνεις λίγο το αντίκτυπο αυτού που είδες.
Πηγαίνοντας στο δεύτερο - ή 2 τελευταία επεισόδια - κάπως αμβλύνεται η οξύτητα αυτού που παρακολούθησες πριν. Εφόσον, ενώ ο πρωταγωνιστής μας έχει ζήσει όλα αυτά που έχει ζήσει, και κατάφερε να νικήσει τον αδερφό της πρώτης του γυναίκας για να προστατέψει τη δεύτερη κι αφού είναι ευτυχισμένος αρκετά μαζί της για να κάνει και παιδί, όλα αλλάζουν όταν αποφασίζει να φύγει. Τα πιο φωτεινά χρώματα δεν κάνουν απολύτως τίποτα, εφόσον αισθάνεσαι πως κάποιος έχει βάλει κολλητική ταινία πάνω στο φακό και έκανε τα πάντα λιγότερο έντονα. Εδώ μπορούμε να πούμε πως πραγματικά βασανίζονται οι χαρακτήρες, και γίνονται κάτι που δεν περίμενες ποτέ.
Το κλίμα και η αίσθηση της απελπισίας επανέρχεται, εντελώς αχρείαστα και ξαφνικά αισθάνεται τόσο ο θεατής όσο και οι χαρακτήρες, αβοήθητος. Έχουν ήδη περάσει όλοι χίλια κύματα όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Παρόλη την ανάγκη για λύτρωση κανείς δεν λυτρώνεται και κανείς δεν περνάει καλά στη ζωή του. Η μικρή λύτρωση που μας προσφέρεται στο τέλος είναι υπερβολικά μικρή, και υπερβολικά...κρύα, απόμακρη ίσως. Όχι το τέλος που περίμενες γι αυτούς τους χαρακτήρες που αναγκαστικά γνώριζες από πριν.
Φυσικά το animation και γενικώς το οπτικό κομμάτι παραμένει πανέμορφο κι αρκετά ατμοσφαιρικό, όμως παραμένει και η λάθος ατμόσφαιρα.
Κι έτσι, εκεί που το αίσθημα της θλίψης, κατάθλιψης ίσως, του πρώτου διπλάσιου OVA εξυπηρετεί την πλοκή και τον θεατή στο να δημιουργήσει μια αντίθεση με το επόμενο, έτσι ώστε η λύτρωση να είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσε, αυτή δεν έρχεται ποτέ. Το μόνο που λαμβάνουμε και μετά είναι θλίψη κι απελπισία στο τετράγωνο, όχι γιατί τα γεγονότα είναι πιο στενάχωρα, μα γιατί δεν έρχεται ποτέ αυτό που περιμένουμε. Δεν λυτρώνεται κανείς. Έτσι, στην ουσία, το μόνο που καταφέρνουν οι δημιουργοί είναι να μας αφήσουν ανεκπλήρωτους, στενοχωρημένους μα και αναστατωμένους με πολλές από τις επιλογές τους - με την χειρότερη να είναι την παράκληση της Kaoru προς τον άντρα της Kenshin να την κολλήσει την αρρώστεια του -.
____ Vs ____
Ώρα για μάχη και καλώς ήρθατε γι άλλη μία φορά στον τομέα όπου παίρνουμε κάτι που αγαπάμε και το βάζουμε εναντίων κάτι άλλο που το αγαπάμε. Αυτήν τη φορά θα υπάρξουν δύο μάχες. Η πρώτη θα είναι η ταινία εναντίον των OVA. O νικητής θα συνεχίσει να αντιμετωπίσει το manga, σε μία μάχη σώμα με σώμα.ΟVA Vs The Movie
Από τη μία, έχουμε την μέση πλοκή που διανθίζεται από μερικούς άξιους χαρακτήρες αλλά αναμενόμενες τροπές κι ανταγωνιστές. Κλισέ "κακούς" που καταλήγουν να σ'εκενυρίζουν σε μερικά σημεία από το πόσο απαίσιοι μπορούν να γίνουν που όντως χαίρεσαι να τους δεις να παθαίνουν αυτό που τους αξίζει, μα ποτέ ουσιαστικά να μην ανησυχείς για τη μοίρα κανενός από τους εμπλεκόμενους. Ίσως ένας θάνατος να μην ήταν προσδοκόμενος αλλά σίγουρα δεν υπήρχε πραγματική έκπληξη. Δεν ξεχνάς ποτέ ότι βλέπεις έναν shounen εμπνευσμένο τίτλο, εφόσον η αίσθηση του παντοδύναμου που δε μπορεί να χάσει πρωταγωνιστή είναι κυρίαρχη.
Απ'την άλλη έχουμε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια ιστορίας από το υλικό προέλευσης, δοσμένα με μία νότα απαισιοδοξίας και λύπης. Ή μάλλον όχι μόνο μία νότα, ολόκληρο κρεσέντο! Αίσθημα απελπισίας και ρεαλιστικότητας, εφόσον εδώ ξεχνάς εύκολα ότι πρόκεται για τον Himura Kenshin. Η νέα σκοπιά στον χαρακτήρα του είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και η αντιμετώπισή του σαν έναν άλλον ένα ξιφομάχο που τυχαίνει να είναι καλός, αποδίδει. Οι εχθροί σε κάνουν να αγωνιάς ενώ δε μπορείς να πεις με σιγουριά ότι θα τη βγάλει καθαρή ο Battousai, αν δεν είχες τη γνώση ότι εν τέλη τα καταφέρνει. Τραγωδία και ρομαντισμός μπλέκονται όμορφα μέχρι το πρώτο τέλος. Από ένα σημείο και μετά η θλίψη είναι περιττή και το μόνο που κάνει είναι να δοκιμάζει την υπομονή σου και την αντοχή σου σε τόση μιζέρια. Τα ρίσκα μεγάλα και ως ένα σημείο απέδωσαν, μα ως ένα άλλο όχι.
Θα μπορούσα να συνεχίσω, μα για μένα, ο αδιαφιλονίκητος νικητής είναι τα OVA. Μπορεί να υπερβήκαν τα όρια, μα είχαν το θάρρος να το κάνουν και να δώσουν τη δική τους πινελιά. Πάντα το ρίσκο είναι προτιμότερο από την πεπατημένη, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις για μένα.
Νικητής: OVA
Manga Vs OVA
Εδώ θα έχουμε μία όχι και τόσο μονόπλευρη μάχη. Και τα δύο είναι αρκετά υψηλά στην εκτίμησή μου μα και το επίπεδό τους είναι εξίσου υψηλό. Δεν είναι τυχαίο πως και τα δύο έχουν μείνει στη μνήμη των ανθρώπων οι οποίοι τα εχουν δει ή διαβάσει.
Αρχίζοντας με το ύφος και το στυλ του καθενός νομίζω είναι το καλύτερο. Αρχικά βλέπουμε πως τα OVA, αν εξαιρέσουμε την πλοκή στον πυρήνα της, σε τίποτα άλλο δε θυμίζουν το manga. Πιο σκοτεινό, πιο ρεαλιστικό και πιο απαισιόδοξο με έμφαση στην τραγωδία και το πως αυτή μας αφήνει με μόνιμες πληγές. Το στυλ σχειδασμού του Watsuki βλέπουμε πως έχει σχεδόν εξαλειφθεί, προτιμόντας ακόμα κι εδώ την πλευρά του ρεαλισμού στα πρόσωπα, στις κινήσεις και στα σώματα.
Επίσης, υπάρχουν πιο ενήλικα θέματα εδώ - με την ολοκλήρωση του πρώτου γάμου που ποτέ δεν είδαμε στο manga - μα και τις πιο ενήλικες αντιδράσεις, περισσότερο καθημερινές, αν και πάλι ιδιαίτερες. Θα μπορούσες να πιστέψεις πως αυτό μπορεί να συμβεί και τώρα, αν αλλάξουμε λίγο τα ρούχα ή ότι όντως συνέβη τότε. Το αίμα είναι λιγότερο αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει λογοκριθεί - μάλλον φταίει το κομμάτι της ιστορίας που μεταφέρθηκε -. Ωραίες συμβολικές εικόνες, αρκετά πιο καλλιτεχνικές, σχεδόν...αιθέριες κάπου κάπου, στο οποίο βοηθά και η σωστή μουσική επένδυση. Οπτικά πανέμορφο, δε σ'αφήνει σε ησυχία. Αντιμετωπίζονται τα ίδια γεγονότα με εντελώς διαφορετικό τρόπο κι από εντελώς διαφορετική σκοπιά, εφόσον μας παρουσιάζεται μία τραγωδία...η οποία δεν τελειώνει ποτέ, παρά στον θάνατο.
Κι εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα μεγάλο πρόβλημα. Το manga, παρόλο που μέχρι και το 4 επεισόδιο και τέλος του πρώτου OVA υπήρξε ο απόλυτος οδηγός των OVA, από κει και μετά παύει. Έτσι, το χαρακτηριστικό χιούμορ του Watsuki, η τάση του να κάνει τα πάντα πιο υποφερτά μέσω αυτού, ή μάλλον η έλλειψη αυτού, γίνεται ακόμα πιο αισθητή. Γιατί σαφώς, με τόσο πιο ενήλικη, σκοτεινή μα και σοβαρή τροπή που έχουν τα OVA είναι προφανές πως το χιούμορ δεν έχει χώρο σ'αυτά. Κι αν αυτό δεν ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα στο πρώτο, σίγουρα γίνεται αποπνικτικά αισθητό στο δεύτερο, εφόσον μας λείπει τόσο, όσο η Tomoe στον Enishi. Το ζοφερό τέλος των OVA δεν προσδίδει τίποτα και παρόλο που είναι ένα εναλλακτικό τέλος της ιστορίας του ξιφομάχου, φαίνεται πως είναι καταθλιπτικό μόνο για να είναι ή να περνιέται πολύ σοβαρό και "ψαγμένο".
Κι εκεί που ίσως να ήταν καλύτερη αυτή η πιο σκοτεινή ερμηνεία των γεγονότων, εφόσον υπήρχε από μόνη της, εκτός του anime, ξαφνικά τα 2 τελευταία επεισόδια, δηλαδή το τελευταίο OVA, δείχνει να προσπαθεί πάρα πολύ για να πει με άλλον τρόπο κάτι που είχε ήδη ειπωθεί πολύ καλύτερα.
Το χιούμορ, η καλοσύνη και τα συμβάντα που περιγράφονταν μετά το μικρό time skip του manga, όπου ο ξιφομάχος ζούσε ειρηνικά με την Kaoru στο σπίτι τους, ο γιος του μάλλον είχε συμπάθεια προς τη μαμά και ο Yahiko τους βοηθούσε στο σπίτι ενώ ο Sanosuke ταξίδευε τον κόσμο, είναι έτη φωτός καλύτερα από ένα μέλλον που ο Kenshin σηκώνεται και φεύγει, η Kaoru για κάποιον λόγο το δέχεται, αυτός αρρωσταίνει και η γυναίκα του ζητά να την αρρωστήσει κι εκείνη, ο γιος του απλώς δεν τον συμπαθεί - και με το δίκιο του - ενώ στο τέλος πεθαίνει πριν την ώρα του, κατατρεγμένος από την ασθένειά του μα και τα φαντάσματα του παρελθόντος του που δεν ησύχασαν μέχρι που τον πέθαναν.
Κι εδώ είναι ίσως η μεγαλύτερη ένσταση. Το πρώτο OVA ακολουθεί πιστά την πλοκή του manga. Για να το κάνει αυτό, αλλά και πάλι να έχει τόσο πρόσφορο έδαφος για να γίνει τόσο σκοτεινό κι ενήλικο από μόνο του σημαίνει πως και το κομμάτι εκείνο του manga στον πυρήνα του ήταν το ίδιο. Αυτό που το έκανε πιο φιλικό προς τον αναγνώστη ήταν σίγουρα το χιούμορ του mangaka, μα και το στυλ σχεδίασής του. Έτσι, όταν πάμε στο τέλος, περιμένουμε να δούμε το ίδιο. Αλλά αυτό δεν έγινε. Και το χειρότερο δεν είναι πως δεν έγινε κυριολεκτικά - δηλαδή δεν ακολούθησαν πιστά την πλοκή - μα δεν ακολούθησαν το πνεύμα του. Εκεί που θα έπρεπε να δώσουν την κάθαρση, έδωσαν μόνο ένα τέλος, αδειανό από κάθε τι καλό ή θετικό που έπρεπε να υπάρχει.
Δεν έχουμε την ικανοποίηση πως κάτι τελείωσε έτσι όπως έπρεπε γιατί κακά τα ψέματα, όχι μόνο επειδή ο mangaka το ήθελε, μα επειδή ο χαρακτήρας το χρειαζότανε έπρεπε να υπάρξει αυτό το θετικό μήνυμα. Ο Kenshin βασανίστηκε πάρα πολύ στη ζωή του, είτε από συγκυρίες είτε από τις δικές του επιλογές, είτε από την τύχη την ίδια, μα δεν πέρασε καθόλου καλά στη ζωή του. Κι εκεί που στα 28 του χρόνια - όσο κι αν δεν τα δείχνει - καταφέρνει επιτέλους να βρει τη γαλήνη μέσα του, τα OVA μας τα γυρίζουν όλα ανάποδα και μας λένε πως τελικά η μόνη γαλήνη γι αυτόν βρίσκεται στον θάνατο. Γιατί μπορεί να εξέπνευσε στα χέρια της Kaoru, μα αν αυτή ήταν η πραγματική του λύρωση δε θα είχε φύγει από κοντά της. Συν του ότι, στην ουσία όλη η πρόοδος που είχε κάνει όταν αντιμετώπισε τον Shishio, μα και τον Enishi, πήγε στα σκουπίδια με μία απλή κίνηση. Κι όταν έχεις δει έναν χαρακτήρα να μεγαλώνει ψυχικά και να αλλάζει, το τελευταίο πράγμα που θες να δεις είναι να επιστρέφει σε πρότερη, χειρότερη κατάσταση.
Τέλος, μία από τις αναπόφευκτες συγκρίσεις είναι κι αυτές των ίδιων των χαρακτήρων. Ως επί τω πλείστον οι περισσότεροι δεν έχουν μεγάλες αλλαγές, παρά των δύο πρωταγωνιστών: Kaoru και Kenshin. Ακριβώς για τους λόγους περι εξέλιξης του χαρακτήρα μέσα απ'την πορεία του, αποκλείεται ο Kenshin να έκανε μία τέτοια επιλογή, να άφηνε την νέα του οικογένεια, καθώς και να ενέδινε στην γυναίκα του να της κάνει κακό μεταδίδοντας την αρρώστεια που τον βασάνιζε σ'εκείνη. Απ'την άλλη, η ίδια η Kaoru ποτέ δε θα έκανε ένα τέτοιο αίτημα, εφόσον από μόνη της θα καταλάβαινε πόσο διαστρεβλωμένο θα ήταν. Επίσης, δε νομίζω να τον άφηνε να φύγει ή να του έδινε την ευχή της, εφόσον τη μία φορά που έκανε κάτι τέτοιο τον ακολούθησε πολλά χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να τον φέρει πίσω.
Είναι πραγματικά περίεργο γεγονός, όσο περίεργη και η επιλογή των δημιουργών να δώσουν στον Kenshin μια ανίατη ασθένεια που μοιάζει με λέπρα αλλά δεν είναι και κάνανε τα πάντα τόσο θλιβερά ενώ δεν χρειάζονταν. Αν είχαν καταφέρει να τραβήξουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ καινοτομίας, επιθυμίας να ξεχωρίσουν μα και του τι βγάζει περισσότερο νόημα ως προς τον χαρακτήρα, τότε μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Όμως, εξαιτίας του τελευταίου OVA, που χωρίς τα προηγούμενα και χωρίς το manga δε μπορεί να σταθεί, ενώ το πρώτο άνετα στέκεται μόνο του τελείως, καθώς και του εξαιρετικά άστοχου τέλους μιας τόσο μεγάλης κι αγαπητής ιστορίας, αυτήν τη νίκη δε θα την πάρουν τα OVA.
Σίγουρα όμως ήταν αρκετά κοντά.
Νικητής:
Tαινία Watch - worthy: 6.5
2 OVA Watch - worthy: 8
Kαι κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος του πρώτου κύκλου! Ποια είναι η δικιά σας γνώμη περί ova ή της ταινίας; Έχετε αντίθετη άποψη για τις συγκρίσεις που γίνανε; Αφήστε ένα σχόλιο από κάτω και πείτε μας!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου